तारयुक्त इन्टरनेट चलाउने एक प्रतिशत मात्रै

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="292" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/money-finance/19092016072352Internet-tariff-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन ३, २०७३- पछिल्लो सरकारी तथ्यांकलाई आधार मान्दा आधाभन्दा बढी नेपाली इन्टरनेटको पहुँचमा छन् । टेलिफोन र इन्टरनेट सेवाको नियामक नेपाल दूरसञ्चार प्राधिकरणको व्यवस्थापन सूचना प्रणाली (एमआईएस) प्रतिवेदनअनुसार ५१ दशमलव ६८ प्रतिशत नेपाली इन्टरनेटमा जोडिएका छन् । तर, के साँच्चै आधाभन्दा बढी नेपालीले गुणस्तरीय, दिगो र भरपर्दो इन्टरनेट चलाइरहेका छन् त ?<br /><div> ‘छैनन्,’ इन्टरनेट सेवा प्रदायक र सरकारी अधिकारीकै स्वीकारोक्ति छ, ‘आधाभन्दा बढी नेपाली इन्टरनेटमा जोडिए पनि सेवा नाम मात्रको छ ।’ अनि त्यसको कारणमा पनि धेरैको धारणा मिल्छ । उनीहरू भन्छन्, ‘अधिकांश उपभोक्ता मोबाइल डाटा चलाउँछन्, त्यसले वास्तविक इन्टरनेट सेवाको अनुभूतिसमेत दिन सक्दैन ।’<br />मोबाइलमा डाटा चलाउनेलाई अलग गर्ने हो भने अहिले पनि एकदमै कम नेपालीको पहुँचमा मात्र इन्टरनेट पुगेको छ । सबैभन्दा भरपर्दो मानिने तारयुक्त सेवा लिने ग्राहकको संख्या त कुल जनसंख्याको साढे १ प्रतिशतभन्दा कम छ । नेपाल टेलिकमको एडीएसएल र इन्टरनेट सेवा प्रदायक (आईएसपी) का केबुल र अप्टिकल फाइबरका ग्राहक संख्या १ दशमलव ०४५ प्रतिशत मात्र छ ।<br />हाल टेलिकमको एडीएसएलमार्फत इन्टरनेट चलाउने ग्राहक १ लाख ७२ हजार ४ सय ३ छन् । त्यसमा आईएसपीमार्फत केबुल र फाइबर इन्टरनेट सेवा लिनेको संख्या जोडदा २ लाख ७६ हजार ९ सय ९७ मात्र हुन आउँछ । कुनै अवरोधबिना उच्च गतिको इन्टरनेट चलाउन मिल्ने प्रविधिका रूपमा तारयुक्त प्रविधिलाई लिइन्छ । तर, नेपालमा यस्तो सेवा लिने ग्राहकको संख्या नै न्यून देखिँदा धेरैले गुणस्तरीय इन्टरनेट चलाउन पाइरहेका छैनन् भन्ने प्रस्ट हुन्छ ।<br />मोबाइलमा आधारित इन्टरनेटबाहेक आईएसपीले वितरण गर्ने ताररहित र टेलिकमको सबैभन्दा उच्च गतिको वाइम्याक्स सेवा लिनेलाई जोड्ने हो भने ३ लाख ४१ हजार ६ सय ७१ नेपालीले मात्र उच्च गतिको इन्टरनेट चलाइरहेका छन् । जुन कुल जनसंख्याको १ दशमलव २८ प्रतिशत हो ।<br />तारयुक्त एवं उच्च गतिको ताररहित सेवा उपभोक्ताले घर वा कार्यालयमा जोड्छन् । त्यसका आधारमा एउटा तारयुक्त वा उच्च गतिको ताररहित लाइनबाट लाभान्वित हुने नेपालीको संख्या ६ मान्ने हो भने पनि २० लाख ५० हजार ६ जनाले मात्र यस्तो सेवा पाइरहेका छन् । जुन २०६८ सालको जनगणनाका आधारमा ७ दशमलव ७३ प्रतिशत मात्र हो ।<br />‘तथ्यांकमा इन्टरनेट चलाउनेको संख्या उच्च देखिएको छ, इन्टरनेटमा जोडिनेलाई मात्र हेर्दा त्यो वास्तविक नै हो,’ नेपाल दूरसञ्चार प्राधिकरणका अध्यक्ष दिगम्बर झा भन्छन्, ‘तर, अहिले पनि झन्डै ९५ प्रतिशत प्रयोगकर्ता मोबाइल डाटाकै भरमा छन् ।’ मोबाइल डाटामार्फत सरकारले तोकेअनुसार इन्टरनेटको गति उपलब्ध हुन नसक्ने झा बताउँछन् ।<br />ब्रोडब्यान्ड नीति–२०७१ मा इन्टरनेटको न्यूनतम गति ५ सय १२ किलोबिट्स प्रतिसेकेन्ड (केबीपीएस) हुने उल्लेख छ । सहरी क्षेत्रमा त यो गति १० मेगाबिट्स प्रतिसेकेन्ड (एमबीपीएस) हुने नीतिमा उल्लेख छ ।<br />अप्टिकल फाइबरमा आधारित इन्टरनेट सेवाको विस्तारबिना यो लक्ष्य पूरा हुन सक्ने आधार नभएको सेवा प्रदायकहरू बताउँछन् । ‘भरपर्दो र उच्च गतिको गुणस्तरीय इन्टरनेट सेवाका लागि अप्टिकल फाइबरको विकल्प छैन,’ इन्टरनेट सेवा प्रदायक संघ (आइस्प्यान) का अध्यक्ष सुमनलाल प्रधान भन्छन्, ‘तारबिनाको सेवाबाट नै राम्रो इन्टरनेट चलाउन पाइने भए विकसित मुलक अप्टिकल फाइबरमा जाने थिएनन् ।’<br />धेरै विकसित मुलुकले अहिले घरघरमा खानेपानीको पाइप वा विद्युत् लाइन जोडिदिए जसरी अप्टिकल फाइबर जोडिदिन थालेका छन् । अमेरिकी तथा युरोपेली मात्र होइन, दक्षिणपूर्वी एसियाका मुलुकहरूमा समेत यस्तो प्रचलन आइसकेको छ । सिंगापुरले उच्च गतिको इन्टरनेट सेवा विस्तारका लागि यस्तै प्रणाली अपनाएको छ । तर, नेपालमा भने ग्राहकको घरसम्म हैन, सेवा विस्तारका लागि आधार केन्द्र (बेस स्टेसन) सम्म पनि अप्टिकल फाइबर जोडिएको छैन । यसले गर्दा अधिकांश नेपाली अहिले पनि उच्च गतिको गुणस्तरीय इन्टरनेट सेवाबाट वञ्चित छन् ।<br />मोबाइलमार्फत दिइने इन्टरनेट सेवा पनि उच्च गतिको हुने सेवा प्रदायकले दाबी गर्दै आएका छन् । तर, मोबाइल नेटवर्कमा हुने गडबढी र टावरसँगको ‘कनेक्सन’ का कारण त्यसको सेवामा हुने आरोहअवरोह (फक्चुएसन) लाई नियन्त्रण गर्न सजिलो नहुने उनीहरू स्विकार्छन् । ‘मोबाइलबाट प्रदान गरिने इन्टरनेट सेवामा फक्चुएसन जहाँसुकै हुन सक्छ,’ नेपाल टेलिकमका सहप्रवक्ता डिल्लीराम अधिकारी भन्छन्, ‘अप्टिकल फाइबरमा जस्तो एकरूपको सेवा यसबाट सम्भव छैन ।’<br />अहिले सहरी क्षेत्रका नेपालीले मोबाइलमार्फत तेस्रो पुस्ता (थ्रिजी) गतिको इन्टरनेट चलाउन पाइरहेका छन् । नेपाली सेवा प्रदायकका दाबीअनुसार यो सेवामार्फत उपभोक्ताले बढीमा १४ दशमलव ४ एमबीपीएस गतिसम्मको इन्टरनेट सेवा पाउँछन् । पछिल्लो प्रविधि अपनाउने दूरसञ्चार सेवा प्रदायकले थ्रिजीमै ४० एमबीपीएससम्मको इन्टरनेट दिने दाबी गर्दै आएका छन् । तर, अप्टिकल फाइबरबाट भने ग्राहकले माग गरेका अवस्थामा १ सय एमबीपीएस गतिसम्मको इन्टरनेट दिन सकिने सेवा प्रदायकहरू बताउँछन् ।<br />अप्टिकल फाइबरबाट सेवा विस्तार गर्न सके इन्टरनेटको गति बढ्ने मात्र होइन, सेवा पनि सस्तिने प्रधान बताउँछन् । ‘फाइबरबाट सेवा दिँदा उपभोक्ताले सस्तोमा उच्च गतिको पाउँछन्,’ उनले भने, ‘मोबाइल डाटामा यो सम्भव छैन ।’</div> <div> Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-19/20160919072410.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com</a></div> </div> <div style="text-align: justify;"> </div>

तारयुक्त इन्टरनेट चलाउने एक प्रतिशत मात्रै

आश्विन ३, २०७३- पछिल्लो सरकारी तथ्यांकलाई आधार मान्दा आधाभन्दा बढी नेपाली इन्टरनेटको पहुँचमा छन् । टेलिफोन र इन्टरनेट सेवाको नियामक नेप...

Read more »

‘...मलाई क्यान्सर भएछ’

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/entertainment/20092016120217surendra-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन ४, २०७३- दु:ख हतपत्ति देखाउने मेरो बानी छैन । जे जस्तो परिस्थितिमा पनि मनोबल उच्च बनाइरहने स्वभाव छ । सायद, खेलाडी भएर हुनसक्छ । एउटा खेलाडीमा आत्मविश्वास र मनोबल दुबै हुनुपर्छ भनिन्छ । जित्ने प्रयत्न सधैं रहन्छ । तर, हार वा जित, परिणाम जे आए पनि स्वभाविक लिनुपर्छ । किनभने, हरेक हारले जितका लागि प्रेरित गर्छ । त्यसैले क्यान्सर देखिँदैमा जीवनबाट हार खाइहाल्नु हुन्न भन्ने मनोबल मसँग थियो ।<br /><div> म खेल नै जीवन हो भनेर लागेको मान्छे । स्वस्थ शरीरका लागि मात्र हैन, जिल्ला, क्षेत्र र देश चिनाउनका लागि खेलियो । यस्तो लाग्थ्यो, मेरो रगतमै खेल मिसिएको छ, नसा–नसामा छ । जिन्दगीमा थुप्रै भार उठाइयो । किनभने, भार उठाउन सके मात्र जित हुन्थ्यो । तर, अहिले छुट्टै भार उठाउनुपर्ने भयो, क्यान्सरको ।<br /> घर पुग्दा अनिता भान्सामा थिइन् । बैठक कोठा छिर्न नपाउँदै रिपोर्टबारे सोध्न आइपुगिन् । म अस्पताल गएदेखि पर्खेर बसेकी रहिछन् । मभन्दा उनी चिन्तित थिइन् । रिपोर्टतिर हेर्दै सोधीखोजी गरिन् । उनको आँखामा चिन्ता र चासो छरपष्ट थियो । अब ढाँट्नु कसरी ? सबै भनाँै पिर मान्लिन् । म दोधारमा परेँ ।<br /> ‘क्यान्सरले हल्का छोएको रहेछ’ मैले कुरा मिलाउन खोज्दै भनेँ,– निको हुन्छ रे, तर डाक्टरले उपचारमा ढिलाई गर्नुहुन्न भनेका छन् ।’<br /> क्यान्सर सुन्नेबित्तिकै अनिता नि:शब्द भइन् । अँध्यारो अनुहार लगाएर मेरो छेउमा आएर बसिन् । क्यान्सर लागेको भन्दा उनको अनुहारमा देखिएको निराशाले मलाई पनि दु:खी बनायो । मेरो हात समाएर सान्त्वना दिन खोजिन् । अवाक् त म पनि भएको थिएँ । तर, मनमा जे पीडा भए पनि मैले लुकाएँ । अनिता खाना पकाउन बिर्सेर त्यहीँ बसिन् । गह्रौ भएको मन हल्का बनाउन मैले काठमाडौंमा रहेका दाई बृजेन्द्र, दिदी र आफन्तलाई फोन लगाएँ । रिपोर्टको कुरा भनेँ । सबैले काठमाडौं आइहाल्न भने । म पनि चाहन्थेँ, उपचार स्वदेशमै गरूँ ।<br /> भोलिपल्टै काठमाडौं जाने निधो भयो । अनि मात्र खाना खाइयो । त्यस दिनको खानाको स्वाद थाहै पाइएन । दिन त्यत्तिकै लामो र पट्यारलाग्दो । एक दुई जोर कपडा ब्यागमा राखेर मात्र सुत्न गयौँ ।<br /> राती अबेरसम्म निद्रा लागेन । अनिता पनि उस्तै छटपट्–छटपट् गरिरहिन् । मनमा अनेक कुरा खेल्न थाले । एक मनले भन्यो, क्यान्सर हुनेखालको मेरो आहारविहार त होइन । सधै अनुशासनमा बाँधिएको मान्छे । समयमै खाने, समयमै सुत्ने–उठ्ने । स्वास्थ्य अनुकुल खाने, सकारात्मक सोंच्ने र सफलताको बाटो खोज्ने स्वभाव हो मेरो । जिब्रोको स्वाद हैन, सधै सन्तुलित खानपिन रोजियो । ‘सुखमा नमात्तिनु, आपतमा नआत्तिनु’ बुवा सधै भन्नुहुन्थ्यो । मध्य सहरमा राम्रै हुनेखाने परिवारका छोराछोरी कुलतमा लाग्लान् भन्ने उहाँलाई निकै चिन्ता थियो सायद । त्यसैले बेला बेलामा सम्झाउनुहुन्थ्यो । कुलतमा नलागेर हामीले बुवाको एउटा इच्छा पुरा गरेका थियौं ।<br /> ‘हामीले के बिगार्‍यौ र यस्तो आपत्ति आइलाग्यो ?’ सुनसान रातमा अनिताले दुखेसो पोखिन् । मैले सम्झाउन खोजेँ,– ‘भगवानले सबै हेरेका हुन्छन् । यो पनि परीक्षा लिएका होलान् ।’<br />० ० ० ० ० ० ०<br /> २०६८ फागुन ६ गते पहिलो फ्लाइटबाट अनितालाई लिएर उपचारका लागि म काठमाडौं उडेँ ।<br /> बुद्ध एयरबाट त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल उत्रिँदा काठमाडौं पहिले पहिलेको जस्तो लागेन, मनमा चिन्ता थियो । अरू बेला काठमाडौं आउँदा छुट्टै उत्साह बोकेर आइन्थ्यो । साथीभाइलाई खबर गर्न उत्तिकै हतारो हुन्थ्यो । जहाजबाट भए एयरपोर्टबाटै र बसबाट भए कलंकी वा बसपार्कबाटै टेलिफोन गर्थें । काठमाडौं बसाइ कहिल्यै बोर भएन । साथीभाइहरूसँगै त्रिपुरेश्वर, सातदोबाटो, दरवारमार्ग, सुन्धारा झल्झली सम्झनामा आए । हाम्रो घुम्ने ठाउँ तिनै त थिए ।<br />     यसपल्ट छुट्टै थियो अवस्था । मनभरि तनावै–तनाव, दिमागले राम्रोसँग काम नगरेजस्तो । क्यान्सरले ठूलो आन्द्रामा मात्र हैन, मनमै घर गर्न थालिसकेको थियो । जो भेटिन्छ, ढिला गर्नहुँदैन, पल–पलको महत्व हुन्छ भन्दै सम्झाउँछन् । सम्झाएका हुन् कि तर्साएका । बायोप्सी जाँचका लागि मासु निकाल्नु क्यान्सर फैलाउनु हो भन्दा रहेछन् । त्यसैले यो जाँचपछि जतिसक्दो चाँडो अप्रेसन गर्नुपर्ने रे । डाक्टरदेखि सुन्ने–जान्ने कहलिएका धेरैले सुनाए । त्यसैले पनि मन आँत्तिदोरहेछ । जहाजबाट ओर्लिएर प्रतीक्षालयसम्म आउँदासमेत हतारो मानिरहेको थिएँ ।<br /> बाहिर बृजेन्द्र दाइ, साढु दाइ दिलबहादुर मल्ल, दिज्यू र भान्जा पर्खिरहेका थिए । दाइ, साढुदाइ र म सोझै अस्पताल जाने भयौँ । अनिताचाँहि भान्जाको कारमा दिज्यूसँग गइन् । एयरपोर्टबाट सोझै भक्तपुर क्यान्सर अस्पताल लाग्यौँ । साढुदाइले पहिल्यै मेरो नाम लेखाइसकेका रहेछन् । डाक्टरको समय समेत लिइसकेको पछि थाह पाएँ । उहाँ भक्तपुर औद्योगिक क्षेत्रका प्रबन्धक हुनुहुन्थ्यो । उहाँको अस्पताल व्यवस्थापन समितिका अध्यक्षसँग राम्रै सम्बन्ध रहेछ । त्यसैले पनि सजिलो भयो  । डाक्टरले लखनउको रिपोर्ट हेरेपछि भने क्यान्सर हो वा हैन भन्ने बाँकीको शङ्का पनि निवारण भयो । डाक्टरले भनिहाले, ‘जतिसक्दो छिटो अपरेशन गर्‍यो उति राम्रो ।’<br />उनले अपरेशनको मिति पनि तोके, १२ दिनपछिको । <br /> डाक्टरहरू सजिलै भनिदिन्छन् । मर्नु र बाँच्नु त बिरामीले पर्छ । आफूलाई यहाँ जीवन मरणको कुरा छ, उनी सहजै भन्दै थिए–‘क्यान्सर मौरीको चाका जसरी एकै ठाउँमा बसेको छ, काटेर फाल्नुपर्छ ।’<br /> मलाई भने एउटै चिकित्सकको भर परेर अपरेशन गर्ने कि नगर्ने दोधार पर्न थाल्यो । एउटै बिरामीलाई डाक्टरपिच्छे फरक जाँच र औषधी दिइएका थुप्रै घटना सुनेको थिएँ । कतै अपरेशन गर्नुपर्छ भनेका बिरामी औषधीबाटै निको भएका पनि छन् । कतै, क्यान्सर शङ्का गरेको हैन रैछ भन्दै घर फर्केका पनि छन् । एकै बचनमा अपरेशनको निधो गर्न मलाई धौ भयो ।<br /> अपरेशन गर्ने कुरा परिवारका अरूको पनि सल्लाह लिनुपर्छ भन्ने लाग्यो । ‘एउटै डाक्टरको भर पर्नुहुन्न’ धेरैको एउटै कुरा थियो । अन्त्यमा, कम्तिमा तीन जना बिशेषज्ञले समान निर्णय नदिउन्जेल अपरेशन नगर्ने निधोमा पुगेँ ।<br /> ‘अपरेशन नै गर्ने हो भने लखनउको पीजीआई अस्पतालमा गर्दा कसो होला ?’ मैले भक्तपुरकै डाक्टरसँग सोधे । उनले ‘राम्रो हुन्छ’ भने ।  पीजीआईमा पालो पाउनका लागि रिफर गरिएको बिरामी हुनुपर्छ । सोझै जाँदा परीक्षण गर्न पाइँदैन । त्यसैले रिफर पत्र लेखिदिन अनुरोध गरेँ । उनले विना आनाकानी स्वीकारे । त्यो दिनभर हामी दिल दाइकहाँ बस्यौँ ।<br />क्यान्सर बिशेषज्ञ डा. सुदीप श्रेष्ठलाई भेट्न दिउँसो चावहिलस्थित ओम अस्पताल पुग्याँै । उनले पनि क्यान्सर नै भनेँ । उनले दुई दिनपछि भर्ना भएर चौथो दिन अपरेशन गर्ने डेट दिए । छटपटी अब झन् बढ्दै गयो । बेलुका नक्सालस्थित दिज्यूको घरमा पारिवारिक जमघट भयो । अपरेशन कसैले नेपालमै गर्न भने, कसैले नयाँ दिल्ली जान सल्लाह दिए । लखनउको पीजीआई वा सहारामा जाऊ भन्ने धेरै भए । अन्तत: लखनउ जाने टुङ्गो लगाएर सुतियो ।<br /> लखनउ छनोट गर्नुका थुप्रै कारण थिए । पहिलो नेपालगन्जदेखि काठमाडौंभन्दा नजिकै रहेकाले आफन्तलाई भेटघाट गर्न र कुरुवा बस्न सजिलो हुन्थ्यो । दोस्रो मेरो लागि लखनउ धेरै परिचित शहर हो । त्यसैले दुई दिनपछि नेपालगन्ज फर्किने र लखनउ जाने मोटामोटी सल्लाह बन्यो ।<br /> बल्ल मलाई साथीभाइको सम्झना आयो । सँगै खेलेका साथीहरू प्राय: सबै काठमाडौं बस्थे । घरपरिवार र नातेदारपछिको आफन्त भनेकै साथीहरू त हुन् । सबैभन्दा पहिले सुनिल जोशीलाई सम्झेँ । काठमाडौंको रैथाने नेवार सुनिल नेपाल ओलम्पियन सङ्घको अध्यक्ष तथा भारोत्तोलनको प्रमुख प्रशिक्षक थिए । ओलम्पिकसम्म यात्रा गरेका उनी मेरो अति निकट थिए । भन्न चाहिँ उनी मलाई ‘सुरेन्द्र दाइ’ भन्छन् ।<br /> ‘सुनिल, म काठमाडौं आएको थिएँ, भोलि फर्कदैछु’– मैले टेलिफोन गरेँ । ऊ दङ्ग पऱ्यो । अरू बेला आउँदा सधैं भेट्थ्यौ । घुमफिर गथ्र्यौं । यसपटक नभेटेरै जान लाग्दा उसले अचम्म मान्नु स्वभाविकै थियो । कौतुहलमा नराखेरै स्वास्थ्यबारे सुनाएँ । ‘तपाईँ एकदिन रोकिनुपर्छ दाइ’ उसले भन्यो –‘यो कुरा देशले थाहा पाउनुपर्छ । जीवनभर देशका लागि खेलियो । अब चरोमुसो जस्तो भएर मर्नु त भएन नि ।’<br /> उसको कुराले मेरो मन पनि हल्लायो ।<br /> कुरा ठीक लाग्यो । जीवनभर खेल भनेरै कुदियो । देशको झण्डा उचो बनाउन लागियो । सरकारसँग खास ठूलो अपेक्षा त थिएन, तर देशले थाह पाओस् न एउटा खेलाडी बिरामी छ भन्ने लाग्यो । मैले परिवारलाई उसको सल्लाह सुनाएँ । अनिता त चाँडो जाऊँ भन्दै थिइन् । कुरो एकै दिनको थियो,  त्यसैले धेरै जिद्दी भने गरिनन् ।<br /> सुनिलले नेपाल राष्ट्रिय तथा अन्तर्राष्ट्रिय खेलाडी सङ्घका अध्यक्ष दीपक बिष्टसँग मेरो बारे कुरा गरेछन् । दीपकले फोन गरे, लामै कुरा भयो । सबै स्वास्थ्य अवस्थाबारे भनेँ । उनले विचलित नहुन आश्वस्त पार्न खोजे ।<br /> ‘सबै खेलाडी तपाईंको साथमा छौँ दाइ, चिन्ता नगर्नुहोला’ दीपकले फोनबाटै ढाडस दिएका थिए,–‘अब क्यान्सर रोग ठूलो हुँदै हैन । पक्कै ठीक हुन्छ ।<br /><br />नेपाली खेल क्षेत्रका एउटा ख्यातिप्राप्त व्यक्तित्व हुन् दीपक । दक्षिण एशियाली खेलकुद (साग)मा लगातार चार स्वर्ण, एशियाडमा दुई कास्य पदक र छनोट चरण पार गरी ओलम्पिक यात्रा तय गरेको प्रतिभावान् खेलाडी हुन् । खेलाडी संघको अध्यक्ष भएपछि थुप्रै बिरामी खेलाडीलाई सघाउन उनले सक्रियता देखाएका थिए । दिनेश बानियाँ र मञ्जु तुलाधरको उपचार खर्चको जोहो उनैले गरेका थिए । उनले सम्झाइरहँदा मैले थोरै भए पनि राहतको महसुस गरेँ ।<br />भोलिपल्ट  फागुन ९ मा संघले मेरो स्वास्थ्यबारे जानकारी दिन पत्रकार सम्मेलन गर्ने भयो । त्रिपुरेश्वरस्थित नेपाल भारोत्तोलन संघको केन्द्रीय कार्यालयमा पत्रकार भेटघाट गरियो । थुप्रै खेल पत्रकार आएका थिए । लगत्तै, नेपाल ओलम्पियन संघ, खेलाडी संघका पदाधिकारीसहित राष्ट्रिय खेलकुद परिषदका सदस्य–सचिव युवराज लामालाई भेट्न गयौँ । उनले सान्त्वना र आश्वासन दिए,–‘उपचारमा कुनै कमी हुन दिन्नँ । सक्दो सहयोग गर्छु ।’ मलाई केही ढाडस मिल्यो ।<br /> टिभी र रेडियोमा समाचार बज्न थाले । भोलिपल्टका पत्रपत्रिकाका खेल पेजहरूमा मेरो स्वास्थ्य अवस्थाको समाचार छापिए । त्यसपछि चिन्ता, चासो र दु:ख व्यक्त गर्दै थामिनसक्नु फोन बज्न थाल्यो । अब यति भए मलाई पुग्यो । मनमनै सोचे,–‘सुनिलले भनेझै ज्यानै गएछ भने पनि चरो मुसोझैं कसैले थाह नपाउने अब हुन्न ।’<br /> .........<br />मनभरि चिन्ता भए पनि उच्च मनोबल लिएर म लखनउ हुइँकिएको थिएँ । बिदाइका बेला मुठ्ठी कसेको थिएँ रे, अहिले भन्छन् धेरैले ।<br /> भारत उत्तरप्रदेशको राजधानी लखनउ विदेशी भूमि पक्कै हो । तर, मेरा लागि नौलो भने हैन । नेपालगन्जीया मात्र हैन, मध्य तथा सुदूरपश्चिमका हिमाल, पहाड र तरार्इंका बासिन्दाका लागि औषधी उपचारका दृष्टिले काठमाडौंभन्दा नजिक छ यो सहर । लखनउ पुग्नासाथ सबैभन्दा पहिले चाँद भाइलाई सम्झिएँ । उनलाई फोन गरेँ । भारोत्तोलनका सहयात्री समसुद्दिन सिद्धिकीका कान्छा भाई हुन् चाँद । समसुद्दिन र मैले करिअर करीव–करीव सँगै सुरु गरेका थियाँै । उनले दक्षिण एशियाली खेलकुदमा धेरै पदक जितेका छन् । म जस्तै खेलजीवनपछि उनले पनि राजनैतिक करिअरलाई अघि बढाए । दुबै उपमेयर भयौँ । उच्च शिक्षाका लागि लखनउ गएका चाँद उनै समसुद्दिनका भाइ हुन् । जो, त्यहाँ रामै्र जमेर बसेका छन् ।<br /> मलाई क्यान्सर भएको सुनेपछि उनी पनि दु:खी भए । पीजीआई वा सहारा अस्पताल कहाँ ठिक होला ? मैले सल्लाह मागेँ ।<br /> ‘सहारा अलिक महँगो छ दाइ, पीजीआई ठिक हुन्छ’– उनले भने ।<br /> दाइको साथी भएकाले उनी मलाई आदर र माया गर्छन् । बिहानै पीजीआई पुगेर जाँच सुरु गर्‍यौँ । सिटी स्क्यानपछि अपरेशनको मिति तोकियो, २५ फागुन । त्यसका लागि दुई साता पर्खनुपर्ने भयो । अब के गर्ने ? जतिसुकै हतार गरेर आए पनि डाक्टरको समय नमिले उपचारै रोक्नुपर्ने हुँदोरहेछ । ‘क्यान्सर दिन दुई गुना, रात चौगुना फैलिन्छ’ धेरैले भनेको सुनेको थिएँ । त्यसैले आफूलाई जतिसक्दो चाँडो क्यान्सर फाल्नुपर्छ भन्ने लागिरहेको बेला डाक्टर भने दुई सातापछि बोलाउँछन् । हामी आत्तिएका थियौँ । त्यसैले पीजीआई प्रशासनमा पुगेरै अनुरोध गऱ्यौं । तर, उनीहरूले तालिका देखाएरै असमर्थता जनाए । अब के गर्ने ? सहारामा गएर सोधी हेर्ने कि ? अनिता र भाइ कैलाशले सहारा गएर डा. पुनित गुप्तालाई भेटेछन् । उनले बिरामी बोलाउन भनेपछि म पनि गएँ । रिपोर्ट हेरेपछि डा. गुप्ताले फ्याट्ट भने– ‘कल एडमिट किजिए, पर्सौं अपरेशन होगा ।’<br /> हामीले चाहेकै त्यही थियो, जतिसक्दो चाँडो अपरेशन ।<br /> बेलुका भइसकेको थियो । त्यो दिन अमिनावादस्थित छेदीलाल धर्मशालामा बास बस्यौं । भोलिपल्ट बिहानै सहारा अस्पताल पुगेर डा. पुनितसँग भेट भयो । शल्यक्रियाबारे मैले सोधें ।  उनले विधि खुलस्त पारे,—‘आन्द्रा काट्नुपर्छ, घाउ फालेपछि सिउनुपर्छ ।’ मैले अर्को जिज्ञासा राखेँ, हातले सिउने कि गन (मेसिन)ले ? उनले हाँस्दै आश्वस्त पारे,—हातले सिउने त पुरानो विधि हो । अचेल त मेसिनले नै हो गर्ने ।<br /> डा पुनितले मेरा आँखामा हेरे । सायद, जिज्ञासा र त्रास धेरै देखे कि ? सम्झाउन पो थाले,– सिटीस्क्यान राम्रो छ । क्यान्सर मौरीको चाकाजस्तै एक ठाउँमा झोलिएर बसेको छ । घाउ सन्चो हुने कुरा घाउको साइज कत्रो छ भन्नेमा निर्भर हुन्छ । घाउले धेरै ठाउँ लिएको रहेछ भने काट्दै जाँदा घाउ त निको होला, जिन्दगी भने आधा हुनसक्छ, अपाङ्गजस्तै । त्यो भनेको के ? मलद्वार कृत्रिम तयार गरिनेछ । कृत्रिम नलीबाट मल निकाल्ने प्रविधि जडान गर्नुपर्नेछ ।’<br /> अब खासै धेरै जिज्ञासा बाँकी रहेनन् । जति सोध्यो, उति मन जिरिङजिरिङ मात्र भयो । तर, मैले डरको भाव अनुहारमा आउन दिइनँ । किनभने अनिता त्यहीँ थिइन् । डा. पुनितलाई भनँे,– ठिक छ । म तयार छु । जसरी हुन्छ, क्यान्सर फाल्नुस् । सकेसम्म कृत्रिम दिसा गराउने अवस्थामा पुग्न नदिनुहोला ।’<br /> घाउ ठुलो आन्द्रामा थियो । त्यसको कनेक्सन गुदद्वारसँग हुँदो रहेछ । घाउ फैलिएर गुदद्वारसम्मै पुगे कृत्रिम दिसाको अवस्था आउन सक्थ्यो । त्यसले चिन्ता झन् बढाएको थियो ।<br />डाक्टरलाई प्रभावित पार्न सके विशेष सावधानी गर्लान् भन्ने मैले सोचेँ । त्यसैले आफ्नो परिचय दिएँ । मेरा बारेमा प्रकाशित समाचारहरु देखाएँ । ओलम्पियन भएको र एशियाली पदक जितेको भन्न भ्याएँ । दक्षिण एशियाली खेलकुदमा जितेका पदकबारे पनि सुनाए । उनले निकै चाख दिएर सुने । त्यसपछि बल्ल रिपोर्ट ओल्टाईपल्टाई हेर्न थाले । अनि, ढाडस दिने भावमा भने,– ‘गुड, घबराइए मत । आप पहले ओलम्पियन हो, जिसका इस हस्पिटलमे आपरेशन हो रहा है ।’<br /> फागुन १३ गते अपरेशन गर्ने टुंगोपछि ११ गते भर्ना गरियो । अपरेशनको दिन बिहानै ओ.टी. लैजाने तयारी भयो । इमरजेन्सी केस आएको भन्दै डाक्टरले ढिला गरे ।  डा. पुनितले संकेत गरेपछि मलाई अपरेशन कक्षमा लगियो । उनको थाकेको अनुहार देखेपछि मलाई डर लाग्यो । यति जटिल अपरेशन छ, डाक्टर घण्टौं इमरजेन्सी केस हेरेर थाकेर आएका छन् ।  भोलिलाई सार्न पाए हुन्थ्यो भन्ने लाग्यो । भनौँ कि नभनौँ हुँदाहुँदै मैले अर्को दिन बिहान गर्ने कि भनेँ । मुसुक्क हाँसेर उनले हुन्छ भने ।<br /> १४ फागुन, बिहान नौ बजे डा. पुनित आए । शल्यक्रियाको दिन गजेन्द्र दाइ, महेश मल्ल, भतिज जोगीन्द्र पुगेका थिए । लगत्तै मलाई अपरेशन कक्षमा लगियो । उनीसँग अरू दुई डाक्टर थिए, क्यान्सर सर्जन अरुण चतुर्वेदी र उनका सहायक डा. विजय पाण्डे । झण्डै सात घण्टा लागेछ । ओटीबाट बाहिर निस्कदा ४ बजेको थियो भन्छिन् अनिता । त्यसपछि सोझै आईसीयुमा लगिएछ । पुनित आन्द्राको सर्जन, आन्द्रा काट्ने र सिउने । डा.अरुण क्यान्सर सर्जन, क्यान्सरको फैलावट हेर्ने र घाउ देखाउने । क्यान्सर जति छिटो फैलिन्थ्यो, त्यति नै छिटो काट्दै जानुपथ्र्यो, जुन डा. पुनितले गरे । निकै होशियारीपूर्वक, सायद । अलिकति मात्र तलमााथि गरेको भए सदाका लागि प्राकृतिक मलद्वार गुमाउनुपथ्र्यो । अपाङ्गसरि जिन्दगीभर थैलो झुण्डाएर हिंड्नुपथ्र्यो । सम्झँदा पनि कहाली लाग्छ ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920120245.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a> <br /> </div> </div> <div style="text-align: justify;"> </div>

‘...मलाई क्यान्सर भएछ’

आश्विन ४, २०७३- दु:ख हतपत्ति देखाउने मेरो बानी छैन । जे जस्तो परिस्थितिमा पनि मनोबल उच्च बनाइरहने स्वभाव छ । सायद, खेलाडी भएर हुनसक्छ ।...

Read more »

सोल्टी होटलको क्यासिनो प्रकरणमा संसदीय समिति- ‘फरार बाधवालाई इन्टरपोलमार्फत पक्राउ गर’

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/20092016090847320359_507536545942492_2629-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन ४, २०७३- <span style="line-height: 1.6;">संसदको सामाजिक न्याय तथा मानवअधिकार समितिले नेपाल सरकारको राजस्व नतिर्ने र कर्मचारीहरूको तलब भत्ता लगायतका सुविधा नदिई फरार रहेका सोल्टी होटल क्यासिनो नेपाल रिक्रिएशन सेन्टर प्राली (एनआरसी) का सञ्चालनहरूलाई इन्टरपोलमार्फत पक्राउ गर्न सरकारलाई आग्रह गरेको छ । एनआरसीका फरार अभियुक्त भारतीय नागरिक राकेश बाधवा हुन् । बाधवाले आरडी टटलबाट एनआरसी आफ्नो नाममा गरि सञ्चालन गरेका थिए ।</span><br /><div> समितिको मंगलबार बसेको बैठकमा सोल्टी होटलको हाताभित्र सञ्चालित क्यासिनो नेपाल/नेपाल रिक्रियसन सेन्टरका पूर्व कर्मचारीहरूले दिएको उजुरीका विषयमा अध्ययन गरि समितिमा सांसद नरबहादुर थापाको संयोजकत्वमा गठित उपसमितिले पेश गरिएको प्रतिवेदनमा तत्कालिन सञ्चालकहरूलाई गृह मन्त्रालयसँग समन्वय गरी इन्टरपोलमार्फत वारेन्ट जारी गरि नेपाल झिकाउन भनिएको छ । उपसमितिले सञ्चालकबाट बाँकी राजस्व उठाउन र मजदुरले पाउनु पर्ने सम्पूर्ण सेवा सुविधा असुल उपर गर्न संस्कृति, पर्यटन तथा नागरिक उड्डयन मन्त्रालयलाई निर्देशन दिनसमेत सुझाव दिएको छ ।<br /> पर्यटन मन्त्रालयका अनुसार एनआरसीले नेपाल सरकारलाई ५३ करोड ३८ लाख ५३ हजार रूपैंया राजस्व तिर्न बाँकी छ । सोल्टी होटल लिमिटेडको जग्गा र भवन लिजमा लिएर उसकै लाइसेन्समा क्यासिनो चलाइरहेको एनआरसीका सञ्चालकहरू भागेपछि सरकारले करोडौं राजस्व गुमाउनुका साथै त्यहाँ कार्यरत सयौं मजदुरहरू बेरोजगार भएका हुन् ।<br /> उक्त विषयमा संसदको अर्थ र सार्वजनिक लेखा समितिले यस अघि पटक–पटक छलफल गरेर सरकारलाई कानुन अनुसार पाउनु पर्ने राजस्व असुलउपर गर्न निर्देशन दिइसकेका छन् । तर सरकारले निर्देशनको पालना गर्न सकेको छैन । यस पटक सामाजिक न्याय तथा मानव अधिकार समितिले त्यसलाई चासो दिएर उपसमिति बनाएर अध्ययन प्रतिवेदन नै तयार पारेको हो ।<br /> सोल्टी होटलले भने आफ्नो नामको लाइसेन्समा एनआरसीले क्यासिनो चलाएको स्वीकार गरे पनि आफूहरू छुट्टा–छुट्टै संस्था रहेको दाबी गर्दै आएको छ । सरकारले राजस्व दिन भनेपछि होल्टीले अदालतमा मुद्दा दायर गरेको छ । जसको छिनोफानो अझै भइसकेको छैन ।<br /> सोल्टीले क्यासिनोको वक्यौता आफूले नतिर्ने भन्दै अदालतमा मुद्दा दायर गरेको छ । सोल्टीको नाममा लाइसेन्स भएपछि राजस्व पनि उसैले तिनुपर्ने मन्त्रालयले जनाएको छ । ‘बाँकी राजस्व जग्गा, जमिन रोक्का गरि विक्रि गरेर जफत गर्न सकिन्छ । अहिले यस विषयमा कानुनी प्रक्रिया अघि बढिरहेको छ,’ मन्त्रालयको भनाइ छ ।<br /> श्रमिकहरूले समितिमा २०६७ पुस २२ देखि मासिक तलब, भत्ता बापतको रकम, समस्त कर्मचारीको महिना महिनामा कट्टी गरिएको संचयकोष बापतको रकम समेत सम्बन्धित निकायमा दाखिला समेत नभएको भन्दै उजुरी दिएका थिए । जसमा ७ सय ८५ कर्मचारी रहेको भनिएको छ । उक्त उजुरी मजदुरहरुले त्यस बेला श्रम कार्यालय, टेकमा निवेदन दिएका थिए ।<br /> लेखा समितिले २०६७ चैत ११ मा एनआरसी समेतबाट राज्यलाई तिर्नु बुझाउनु पर्ने राजस्त असुल उपर गर्न अर्थमन्त्रालय, पर्यटन तथा नागरिक उड्डयन मन्त्रालय तथा राजश्व अनुसन्धान विभाग समेतलाई निर्देशन दिएको थियो ।<br /> राजश्व अनुसन्धान विभागले एनआरसीको नाममा रहेको घर जग्गा लिलाम विक्रि सम्बन्धी सुचना ६८ सालमा प्रकाशित गरेको थियो । त्यसपछि उक्त काम अघि बढ्न सकेको छैन । श्रम कार्यालय टेकुले २०६८ साल असार २ को निर्णय अनुसार श्रमिक कामदारको हैसियतको लतब भत्ता र सुविधा बापत पाउने ४५ करोड ८२ लाख ४२ हजार ६८ रूपैंया भुक्तानीको लागि क्यासिनो एनआरसीको नाममा रहेको उक्त घर जग्गा रोक्का गरेको गरेको हो ।<br /> सोल्टी होटलका सचिव लीलबहादुर खत्रीले सोल्टी र एनआरसी फरक संस्था भएको कारण आफ्नै नाममा लाइसेन्स लिए पनि कुनै पनि दायित्व बेहोर्न नपर्ने बताएका थिए । हाल एनआरसीको स्थानमा सोल्टीले फेरि अर्को क्यासिनो माहजोङलाई ल्याइसकेको छ । यस पटक भने माहजोङ क्यासिनो आफैले लाइसेन्स लिएको हो ।<br /> उपसमितिले समितिलाई प्रतिवेदन पेश गरेको र पहिलो चरणको छलफलबाट भदौ ९ मा नेपाल प्रहरीका महानिरिक्षक, सोल्टी होटलका प्रमुख र पर्यटन सचिवलाई बोलाएर छलफल गर्ने सभापति सुसिलकुमार श्रेष्ठले बताए । उनले ती निकायहरूसँगको छलफलपछि सरकारलाई निर्देशन दिइने जानकारी दिए ।<br /> Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920210941.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com</a></div> </div> <div style="text-align: justify;"> </div>

सोल्टी होटलको क्यासिनो प्रकरणमा संसदीय समिति- ‘फरार बाधवालाई इन्टरपोलमार्फत पक्राउ गर’

आश्विन ४, २०७३- संसदको सामाजिक न्याय तथा मानवअधिकार समितिले नेपाल सरकारको राजस्व नतिर्ने र कर्मचारीहरूको तलब भत्ता लगायतका सुविधा नदिई ...

Read more »

पुटिनको दललाई संसदमा बहुमत

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/20092016011750putin-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन ४, २०७३- रूसी राष्ट्रपति भ्लादिमिर पुटिनको दल युनाइटेड रसिया पार्टी (यूआरपी) ले संसदीय निर्वाचनमा स्पष्ट बहुमत ल्याएको छ । यूआरपीले स्पष्ट बहुमत ल्याएपछि उनलाई चौथो कार्यकालका लागि रूसको नेतृत्व सम्हाल्न चाहेमा मार्ग प्रशस्त भएको छ । राष्ट्रपति पुटिनको कार्यकाल २०१८ मा अन्त्य हुँदै छ ।<br /> सोमबारसम्म घोषित ९८.३ प्रतिशत मत परिणाममध्ये पुटिनको यूआरपीले ५४.२ प्रतिशत मत प्राप्त गरेको छ । यसले संसद्मा यूआरपीको संवैधानिक बहुमत स्पष्ट देखाएको छ । पुटिनको पछिल्लो कार्यकालमा लामो आर्थिक संकट सामना गर्नुपरे पनि क्रेमलिनले पछिल्लो मत परिणाम आउनुमा वर्तमान उनको प्रसिद्धिले नै काम गरेको बताइएको छ ।‘पुटिनको कार्यक्रमलाई रूसी जनताले पुन: एकपटक अनुमोदन गरेका छन् र दललाई बहुमत दिलाएका छन्,’ क्रेमलिनका प्रवक्ता दिमित्री पेस्कोभले भने, ‘राष्ट्रपनि पुटिनले जनताबाट एकपटक पुन: विश्वासको मत पाउनुभएको छ ।’ तर यस वर्ष संसदीय निर्वाचनमा मात्रै ४७.८ प्रतिशत मतदाता सहभागी भए । यो सहभागिता २०११ मा ६० प्रतिशत थयो ।<br /> यस वर्ष मस्को र सेन्ट पिटर्सवर्गमा साहै्र थोरै अर्थात् ३० प्रतिशत मतदाताले मात्र मतदानमा सहभागिता जनाएका छन् । यसैबीच, लिबरल प्रतिपक्षी दलहरूको समूहले संसद्मा प्रभाव पार्न असफल भए ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920131851.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

पुटिनको दललाई संसदमा बहुमत

आश्विन ४, २०७३- रूसी राष्ट्रपति भ्लादिमिर पुटिनको दल युनाइटेड रसिया पार्टी (यूआरपी) ले संसदीय निर्वाचनमा स्पष्ट बहुमत ल्याएको छ । यूआरप...

Read more »

मेरै कथा भए फिल्म खेल्छु : अञ्जु पन्त

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/entertainment/20092016114000anju-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन ४, २०७३- ‘एघार वर्षदेखि फिल्म खेल्ने अफर निरन्तर अस्वीकार गर्दै आएकी’ गायिका अञ्जु पन्तले आफ्नै कथामा फिल्म निर्माण गरिए नायिकाको भूमिका गर्ने बताएकी छन् ।<br /> ‘मेरो वास्तविक जीवनमा आधारित फिल्म बनाउन कोही निर्माता तयार त हुनुपर्‍यो,’ राजधानीको व्यस्त दैनिकी त्यागेर एक साता आराम गर्न वीरगन्ज आएकी गायिकाले कान्तिपुरसित भनिन् । आफ्नो संघर्ष, सफलता, जीवनका आरोहअवरोह लगायतका पक्ष प्रशंसकका लागि प्रेरणाको श्रोत बन्न सक्ने उनको बुझाइ छ ।<br /> <br /><div> डेढ दशकदेखि नेपाली गीतसंगीत क्षेत्रमा सक्रिय उनले हालसम्म एकल, युगल, पाश्र्व, भजन लगायत गरी करिब ६ हजार गीत रेकर्ड गरिसकेकी छन् । पछिल्लो समय ‘सुर्के थैली खै..’ गीतले युट्युबमा एक करोडभन्दा बढी हेरिएको रेकर्ड बनाएपछि उत्साहित उनले हाल ‘पूर्व–पश्चिम रेल...’ को सफलताले पनि हौस्याएको बताइन् । ‘श्रोताको अपार मायाले गर्दा अहिलेसम्म कामको कमी महसुस गरेकी छैन,’ उनले भनिन्, ‘फिल्मको मात्र नभई एल्बमका गितहरू पनि उत्तिकै गाउँदै छु ।’<br /> दैनिक पाँच वटासम्म गीतको अफर आउने गरे पनि आफूले छनोट गरी बढीमा दुइटासम्म रेकर्ड गर्ने गरेको उनले बताइन् । यसबाहेक देशभित्र मेला/महोत्सव आदिबाट आउने निम्तो स्विकार्ने र दुई महिनाभित्र कन्सर्टका लागि जापान, अस्ट्ेरलिया जाने निश्चित भइसकेको उनले बताइन् ।<br /> वीरगन्ज आएको मौकामा अञ्जुले बाल दिवसको दिन बालबालिकाहरूसँग बिताइन् । विभिन्न संघसंस्थाका लागि नि:शुल्क च्यारिटी सो गरिसकेकी उनलाई केही संस्थाले त्यस्ता सोबाट संकलित रकमको सदुपयोग नगरेको देख्दा दु:ख लाग्छ । समाजसेवा गरेर ‘प्रचारबाजी गर्न रुचाउने बानी नरहेकी’ उनी भविष्यमा आफ्नै फाउन्डेसन स्थापना गरेर यो क्षेत्रमा लाग्ने सोचमा छिन् । छिट्टै आत्मकथा निकाल्ने योजनामा पनि रहिछन् उनी ।<br /> १५ वर्षीया छोरी पारितोषिका तथा परिवारजनसँगै राजधानीमा बस्दै आएकी अञ्जुले छोरीले पनि दैनिक गायन अभ्यास गर्ने गरेको बताइन् । ‘उनको भ्वाइस क्वालिटी राम्रो छ,’ उनले भनिन्, ‘जीउडाल र उनको इच्छासमेत हेर्दा उनलाई मोडेल/नायिका बन्ने इच्छा छ । डक्टर पनि बन्न सक्छिन् । उनले इच्छा देखाए गायनमा पनि आउन सक्छिन् ।’<br /> पछिल्लो समय सामाजिक सञ्जालमा आफूबारे ‘अनर्गल कुराहरू’ सार्वजनिक हुनुले दु:खी बनाएको पनि उनले सुनाइन् । ‘यस्तो अनर्गल प्रचारबाजीले विश्वका विभिन्न मुलुकमा बस्नुभएका मेरा थुप्रै प्रशंसकहरू पनि मेरो स्वास्थ्य अवस्थालाई लिएर चिन्तित हुनुभएको छ,’ उनले भनिन्, ‘म एकदम स्वस्थ छु । काममा सक्रिय छु । मलाई केही पनि भएको छैन । तपाईंहरूले चिन्ता लिनु पर्दैन ।’ थुप्रै प्रशंसकहरूले दैनिकजसो विदेशबाट समेत फोन गरेर आफ्नो स्वास्थ्य अवस्थाबारे जानकारी लिने गरेको उनले बताइन् ।<br /> गायक मनोज राजसँगको विवाह टुटेको निकै भइसके पनि तत्कालका लागि अर्को विवाह गर्ने खासै सोचाइ नभएको उनले बताइन् । ‘अब बिहे नै नगर्ने भनी प्रण गरेकी त छैन,’ उनले भनिन्, ‘हेरूँ, भोलि के हुन्छ, थाहा छैन ।’ अञ्जु वीरगन्जबाटै शनिबार राजधानी फर्किसकेकी छन् । उनी यहाँ रहेकी सानीआमाकहाँ बेलाबेला आउने गर्छिन् ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920072334.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> </div> <div style="text-align: justify;"> </div>

मेरै कथा भए फिल्म खेल्छु : अञ्जु पन्त

आश्विन ४, २०७३- ‘एघार वर्षदेखि फिल्म खेल्ने अफर निरन्तर अस्वीकार गर्दै आएकी’ गायिका अञ्जु पन्तले आफ्नै कथामा फिल्म निर्माण गरिए नायिकाक...

Read more »

गिरान्चौर बदलिँदा देश किन बदलिँदैन ?

<div style="text-align: justify;"> </div> <div style="text-align: justify;"> <a href="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/20092016080548kamal-lamichhane-1000x0.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" class="img-responsive full_h img-one" height="320" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/20092016080548kamal-lamichhane-1000x0.jpg" width="277" /></a>आश्विन ४, २०७३- २ ०७२ वैशाख १२ र २९ गतेका दुई ठूला विनाशकारी भूकम्पबाट देशले मानवीय, आर्थिक अनि भौतिक क्षति बेहोर्न पुग्यो, जसको असर निकै लामो समयसम्म रहन सक्छ । हुन त तत्पश्चात पुनर्निर्माण र नवनिर्माणका धेरै बहस भए, खाका तयार पारिए, अन्तर्राष्ट्रिय सहयोगको ठूलै प्रतिबद्धता पनि आयो ।<br /> ब्यापक राजनीतिक खिचातानीबीच मुस्किलले पुनर्निर्माण प्राधिकरण पनि बन्यो । तथापि भूकम्प प्रभावितहरूले अस्थायी बासस्थानबाट अझै पनि स्थायी घरमा सर्न पाएका छैनन् । गाँस, बास र कपासको अन्योलले अन्य क्षेत्रलाई ओझेल पारिरहँदा उनीहरूका बालबच्चाको शिक्षा र स्वास्थ्यको गूणस्तरमा प्रश्न उठाउने अवस्था छैन । १४ जिल्लाका झन्डै ६ हजार बढी विद्यालयका भवनहरू क्षति भए पनि केही दातृ संस्थाको सहयोगमा १५०० जतिको मात्रै पुनर्निर्माण गरिएको छ भने बाँकीको हालत नाजुक छ । तर सरकारको आउने र जाने क्रमसँगै प्रभावितहरूप्रति सहयोगका नयाँ—नयाँ प्रतिबद्धताले कीर्तिमान राखिरहँदा तिनको कार्यान्वयनको पाटो भने त्यति नै फितलो छ । सरकारका क्रियाकलाप अविछिन्न हुनुपर्ने हो, तर यहाँ त पहिले नै प्रतिबद्धता गरिएका सहयोगका वाचा पुरा गराउन उदासीन हुने, पीडितहरूको पीडामाथि पनि राजनीतिक भागबन्डाले विजय पाउने अनि प्रतिबद्धतामाथि प्रतिबद्धतामात्रै थपिँदा दूूरदराजका भूकम्प पीडितहरू निराश बनेको पाइन्छ ।<br /> भूकम्पबाट देशका अन्य भागझैं सिन्धुपाल्चोक जिल्ला पनि नराम्रोसँग प्रभावित भयो । बस्तीहरू उजाड बने, सयौंको ज्यान गयो र राज्यको प्रभावकारी उपस्थिति कम हुँदा धेरैले आफूलाई बेसहारा महसुस गरे । गुमाएका आफन्तलाई फर्काउन त सकिन्न, तर नागरिक तहबाट गाउँका निम्ति केही न केही भने अवश्य गर्न सकिन्छ । सिन्धुपाल्चोकस्थित गिरान्चौर एकीकृत नमुना बस्ती निर्माणको अवधारणामार्फत कलाकारद्वय सीताराम कट्टेल र कुन्जना घिमिरे अनि अर्जुन न्यौपानेले त्यो बस्ती निर्माणमा नेतृत्वदायी भूमिका निर्वाह गर्दै एउटा उदाहरणीय कार्य गरेका छन् । काभ्रे जिल्लामा पनि बस्ती निर्माणको कामद्वारा आफूलाई प्रमाणित गरिसकेका उनीहरूले आर्थिक सहयोगको याचना गर्दा देशभित्र र बाहिर रहेका कोमल हृदयका धनी नेपालीहरूको मन नछुने कुरै भएन । सहयोग यसरी संकलन भयो कि अन्त्यमा रकम पुगेको भनी उनीहरूले त्यो अभियान बन्द गरिएको घोषणा नै गर्नुपर्‍यो ।<br /> उनीहरूको यो प्रयासमा ऐक्यबद्धता जनाउने हेतुले गत जेठमा नेपाल आएको मौका पारी उक्त बस्ती निर्माण अभियानमा व्यक्तिगत रूपमा थोरै भए पनि आर्थिक सहयोग गर्नुका साथै बस्तीमै गई त्यहाँको अवस्थाको जानकारी लिएको थिएँ । पहिलो पटक त्यहाँ पुग्दा उनीहरूमा जोश, जाँगर तथा आत्मविश्वास त थियो, तर निर्माण कार्यले गति नै भने लिइसकेको थिएन । तर त्यसको ३ महिनापछि गत महिना फेरि त्यहाँ पुग्दा अवस्था विलकुल भिन्न थियो । निर्माणले गति लिएको थियो, पिलरहरू ठडिएका थिए, घरका पर्खालहरू बनिरहेका थिए र गिरान्चौर बदलिँदै छ भने स्पष्ट आभास हुन्थ्यो ।<br /> उत्रै र उही डिजाइनका ६५ वटा घर निर्माणले तीव्रता पाएको छ, जसलाई दसैंको आसपासमा त्यहाँका बासिन्दालाई हस्तान्तरण गर्ने महत्त्वाकांक्षी लक्ष्य राखिएको छ । अनुसन्धानका दृष्टिले पनि यो अभियान अर्थपूर्ण छ । किनभने भूकम्पले सताइरहने जापान लगायतका विकसित देशमा पनि त्यसपछिको पुनर्निर्माणमा सबैका घर उत्रै र उही डिजाइनमा बनाउन सफल भएझैं लाग्दैन । फेरि हाम्रोजस्तो विविध जातजातिका समुदायहरू एउटै समाजमा बसेको भए पनि ४०० घरधुरीका ती समुदायमध्ये यसरी उत्रै र एउटै डिजाइनका घर बनाएर बस्न राजी हुनेमा ६५ घरधुरीका तामाङहरू मात्रै भएको त्यहाँका बासिन्दासँगको संक्षिप्त कुराकानीबाट थाहा भयो । तामाङ समुदायमात्रै आफ्नो जग्गा पहिला जति भएको भए पनि उत्रै र एउटै डिजाइनको घरमा बस्न राजी हुनुले अरू जातिमा भन्दा सामाजिक पुँजी (सोसियल क्यापिटल) को दर यो समुदायमा उच्च रहने सम्भावनालाई अनुसन्धान गर्न प्रेरित गर्छ ।<br /> एकआपसमा हुने विश्वासलाई सामाजिक पुँजीको एउटा महत्त्वपूर्ण कडीका रूपमा लिइन्छ । यी ६५ घरधुरीका मानिस बस्ती निर्माणमा एकजुट भएर लाग्ने र सँगै बस्ने अवस्थाले उनीहरूमा विश्वास, सहयोग अनि सद्भावजस्ता सामाजिक पुँजीसम्बन्धी पक्ष बलियो हुने हो कि भन्ने देखिएको छ । यी र यस्तै अवस्थाको अध्ययन गर्ने हेतुले मेरो नेतृत्वमा टोकियो विश्वविद्यालय अनि योकोहामा राष्ट्रिय विश्वविद्यालयका हामी तीनजना प्राध्यापकले प्राकृतिक प्रकोपमा पर्ने नेपाल लगायतका विकासोन्मुख देशका लागि सहयोगका नमुना तयार पार्नुको अलावा सबैभन्दा बढी प्रभावित हुने ठानिएका अपांग नागरिक, महिला, बालबालिका अनि ज्येष्ठ नागरिकहरूमा पर्ने असर भूकम्पपूर्व अनि भूकम्पपछिका तथ्याङ्क संकलन गरी अनुसन्धान गर्ने योजना रहेको छ । त्यसका लागि हामी आगामी दुई वर्षसम्म रामेछाप, सिन्धुपाल्चोक, काभ्रे अनि गोरखा लगायतमा आफ्नो अनुसन्धानलाई केन्द्रित गर्दैछौं । त्यहाँका मानिससँगको संक्षिप्त कुराकानी र त्यो अभियानको अवलोकन गर्दा मलाई के लागेको छ भने गिरान्चौर एकीकृत बस्ती निर्माण राष्ट्रिय अनि अन्तर्राष्ट्रिय रूपमै एउटा नमुना बन्ने सम्भावना छ, जहाँ सरकार नभई नागरिक तहको सहयोगमा पुनर्निर्माणको काम भएको छ । यसरी घर निर्माण हुँदा सरकारले दिने भनिएको सहयोग त्यहाँका मानिसलाई प्राप्त हुँदैन, जसको बारेमा उनीहरूमा थोरै पनि गुनासो नरहनु दोहोरो सुविधामा रमाउन खोज्ने हामी जस्ताका निम्ति गतिलो पाठ हुनसक्छ ।<br /> सुरु—सुरुमा आफ्नो यो अभियानमा खासै कसैले ध्यान नदिए पनि नागरिक तहबाट भएको सहभागिताबाट केही राजनीतिक नेतृत्वले सकारात्मक साथ दिन थालेको कलाकार सीताराम कट्टेलले बताएका थिए । साथै अभियानमा उत्तिकै खटिएका अर्जुन न्यौपानेले यो अभियानलाई सकारात्मक भन्न कसैले कन्जुस्याइँ नगरे पनि भूकम्प प्रतिरोधी घरको डिजाइनमा भने इन्जिनियरहरूको खुलेर सहयोग पाउन नसकेको दुखेसो व्यक्त गरेका थिए । आफैंले इन्टरनेटमा अध्ययन गरेर डिजाइन तयार पारेको बताउने उनलाई जाइकाले नेपालका लागि तयार पारेको बलियो घरको नमुना जसलाई जापानीमा ‘गान्जो हाउस’ भनिन्छ, त्यसबारे समेत थाहा नभएको पाइयो । उनीहरूले निर्माण गरेका यी घरहरू सायद केही स्वयंसेवी इन्जिनियरहरूको साथ पाएको भए अझ उत्कृष्ट बनाउन सकिन्थ्यो होला । तर सकारात्मक सोच तथा सामाजिक उत्तरदायित्व बोध गर्दै समुदायको साथमा बढेको यो बस्ती निर्माणले त्यस्ता केही कमजोरी भए पनि तिनलाई ओझेलमै पार्ने विश्वास गर्न सकिन्छ ।<br /> बस्ती हस्तान्तरण गर्ने लक्ष्य सकिन अब केही हप्तामात्रै बाँकी रहँदा त्यहाँ श्रमदानको आवश्यकतालाई प्रत्यक्ष रूपमै महसुस गर्न सकिन्थ्यो । एकातिर भत्किएका भग्नावशेषलाई वर्षायामसँग जुधेर गिरान्चौर करिब चार महिनामा बस्नलायक बने पनि ठूलै धनराशि खर्च गरेर सरकारको प्रत्यक्ष संलग्नतामा देशका विभिन्न भागमा गरिएका निर्माण कार्यले भने अझै अपेक्षित गति लिनसकेका छैनन् । पीडितहरूले एक जाडो र दुई वर्षायाम जेनतेन गुजारिसकेका छन् । तर पनि स्थायी बसोबासको टुङ्गो कहिले लाग्ने हो, अझै पत्तो छैन । उनीहरूले प्राप्त गर्ने सहयोगका प्रतिबद्धतामा वृद्धि गरिए पनि लक्षित समुदायमा त्यो कहिले पुग्ने हो, अझै ठेगान छैन । फलत: हामी घरभित्र बस्दा पनि जाडोले कठ्याङग्रिएको या वर्षाले सताएको महसुस गर्छौं भने यी पीडितको अवस्था कति कठिन रूपले गुज्रिएको होला, अनुमान गर्न गाह्रो हुँदैन ।<br /> अन्त्यमा, सधैं साधन र स्रोतको कमीलाई बहाना बनाएर काम नगर्ने हाम्रो प्रवृत्तिमाथि गिरान्चौर एउटा अर्थपूर्ण जवाफ हुनसक्छ । गतिलो नेतृत्व राष्ट्रले पाउने, उनीहरूले राष्ट्रनिर्माणमा इमानदारीसाथ लाग्ने र जनपरिचालन गर्ने हो भने हाम्रै जीवनकालमा त्यस्तो परिवर्तन असम्भव हुनुपर्ने कारण के होला र ? आफ्नो टोल, गाउँ, समाज र राष्ट्र बनाउन जनता कति व्यग्र छन् र आफूले सकेको गर्न तयार छन् भन्ने त यसरी नै जनसहभागिताबाट तयार हुँदै गरेका पुनर्निर्माणका कामले स्पष्ट पार्छन् ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920072506.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

गिरान्चौर बदलिँदा देश किन बदलिँदैन ?

आश्विन ४, २०७३- २ ०७२ वैशाख १२ र २९ गतेका दुई ठूला विनाशकारी भूकम्पबाट देशले मानवीय, आर्थिक अनि भौतिक क्षति बेहोर्न पुग्यो, जसको असर नि...

Read more »

गिठ्ठा भ्याकुरले प्राण धान्दै चेपाङ दम्पत्ती

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/20092016124054chepang-f-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन ४, २०७३- नागरिकता बनेको तीन वर्ष बितिसक्यो तर ७५ वर्षीय कृष्णबहादुर चेपाङले वृद्ध भत्ता पाएका छैनन् । त्यही उमेरकी पत्नि सुन्तलीको नागरिकता पनि बनेको छैन । भार्ता गाविस–६, डाँडागाउँका कृष्णबहादुरले २०७० मा कालिटारको कटुन्जेमा सञ्चालित एकीकृत घुम्ती शिविरमा नागरिकता लिएका थिए । नागरिकता लिएर घरमा राखिरहेका कृष्णबहादुरलाई ७० वर्ष काटेपछि वृद्ध भत्ता पाइन्छ भन्ने जानकारी समेत पनि रहेनछ । </div> <div style="text-align: justify;">  </div> <div style="text-align: justify;"> गाउँ घुम्नेक्रममा उनको घर पुगेका एक विकासे कार्यकर्ताले नागरिकता बनाएको छ कि छैन भनेर सोध्दा बनाएको जानकारी गराए । तर, वृद्ध भत्ता पाइन्छ भन्ने कुरा अहिलेसम्म जानकारी नभएको बताए । घुम्ती शिविरमा नागरिकता बनाउन पनि उनलाई स्थानीय युवकले जबर्जस्ती गरेर ल्याएका थिए । छोराछोरी कोही नभएका दम्पत्तीको बस्ने घर, घामपानी दुवै छिर्ने छ । खरको छानो छ । खरबाट पानी चुहिएर घरभित्रै घुम ओढेर बस्नु पर्ने अवस्थाको छ । खर छाउन पनि उनीहरुसाग पैसा छैन । छानामाथि चढेर छाउन उनी सक्तैनन् । चार औले लगौटी लगाएर लाँज ढाक्दै आएका कृष्णबहादुरको अवस्था दयनीय छ । </div> <div style="text-align: justify;">  </div> <div style="text-align: justify;"> ‘वर्ष दिनमा १० महिना यी दम्पत्तीले गिठ्ठा भ्याकुर खाएर प्राण धान्ने गरेका छन्’ कालिटार कटुन्जेका सामाजिक कार्यकर्ता नरेन्द्र रिजालले भने, ‘कृष्णवहादुर बस्ने क्षेत्र भार्ता गाविसमा परे पनि दम्पत्ती विगतमा कटुन्जे बजारमा मजदुरी गरेर घर फर्कने गर्थ्यो ।’ तर अहिले उनीहरु मजदुरी गर्न सक्ने अवस्थामा छैनन् । कृष्णबहादुरभन्दा सुन्तली चेपाङ अलि फूर्तिली छिन् । उनले नै यताउती मजदुरी गरेर प्राण धानेकी छिन् । आफ्नो नाममा एकधुर जमिन पनि नभएका यी दम्पत्तीले भिरालो जमिनमा मकै र कोदो लगाउने गरेका छन्, त्यहाँको उत्पादनले मुस्किलले दुई महिना खान पुग्छ । मकै र कोदो आएपछि जाँड–रक्सी बनाएर खाने गरेका छन् ।</div> <div style="text-align: justify;">  </div> <div style="text-align: justify;">  सन्तानविहिन चेपाङ दम्पत्ती नचिनेका मानिस आए भने अझै पनि लुक्न खोज्छन् । भार्ता गाविस कार्यालय यी दम्पत्तीले देखेको पनि छैनन् । गाविसका प्राविधिक सहायक टंक मोक्तान आफ्नो गाविस घुम्नेक्रममा आइतबार कृष्णबहादुरको घर पुगेका थिए । उनले प्राविधिक सहायक मोक्तानलाई डराउादै नागरिकताको प्रमाणपत्र देखाए । दसैंमा वृद्ध भत्ता लिन गाविसमा आउन पनि अनुरोध गरे । ‘उनलाई वृद्ध भत्ता पाइन्छ भन्ने थाहा नै रहेनछ’ प्राविधिक सहायक मोक्तानले भने, ‘नागरिकता बनाएदेखि नै उनले वृद्ध भत्ता पाउँथे ।’ हेटौडा बजारको अनुहारसमेत नदेखेका चेपाङ दम्पत्ती उमेरमा स्थानीय शिकारी थिए । </div> <div style="text-align: justify;">  </div> <div style="text-align: justify;"> कृष्णबहादुर बन्दुक बोकेर राती घरमाथिको जंगलमा शिकार खेल्न जान्थे, सुन्तलीले उनलाई साथ दिन्थिन् । सशस्त्र द्वन्द्वकालमा उनको घरबाट बन्दुक नै हरायो । त्यसपछि उनले शिकार खेल्न छाडे । ‘उमेरमा दुवैजना शिकारी हुन्’ स्थानीयवासी वीरबहादुर चेपाङले भने, ‘राती जंगलमा कृष्णबहादुरसँग हामी हिँड्न सक्दैनथ्यौं । उनी अहिले उमेरले हिड्न नसक्ने भए । ‘यी दम्पत्तीको हेरविचार गर्ने कोही पनि छैनन्’, चेपाङले थपे ।</div> <div style="text-align: justify;"> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920124123.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a><br /><br /></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

गिठ्ठा भ्याकुरले प्राण धान्दै चेपाङ दम्पत्ती

आश्विन ४, २०७३- नागरिकता बनेको तीन वर्ष बितिसक्यो तर ७५ वर्षीय कृष्णबहादुर चेपाङले वृद्ध भत्ता पाएका छैनन् । त्यही उमेरकी पत्नि सुन्तली...

Read more »

३० लाख कोरियन वनको खेल उपाधि जापानवासी नेपालीलाई

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="426" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/sports/20092016102437korea-ko-khel-maidan-ma-japan-basi-nepali-ko-toli-1000x0.jpg" width="640" /><br /> आश्विन ४, २०७३- दक्षिण कोरियामा भएको एक फुटबल खेलमा जापानवासी नेपालीले उपाधि जितेका छन् । दक्षिण कोरियामा नेपालीहरुको सबैभन्दा ठूलो धनराशीको भनिएको ३० लाख वनको उपाधि नेपालीले हात पार्न सफल भए ।<br /> <br /> दक्षिण कोरियामा सञ्चालित खेलमा जापानबासी नेपाली युवाहरुले स्थापना गरेको नेपाल जापान फुटवल क्लवका खेलाडीले बुसान कप फुटवल प्रतियोगिता अन्तरगत कोरियाको स्थानीय मेची महाकाली समूहलाई हराएर उपाधि हात पार्न सफल भएका हुन् ।<br /> <br /> उपाधी हात पार्न जापान फुटवल क्लवका रितन श्रेष्ठले मेची महाकाली समूहलाई २–० गोलले हराउँदै गोल गरे । मेची महाकाली समूहले १५ लाख वन पायो ।<br /> <br /> उपाधी अघि जापानको टोलीले सेमिफाइनलमा गुन्जाओ फुटवल क्लवलाई १–०ले रोकेपनि नेपाली राष्ट्रिय समूहमध्येको स्टार खेलाडी सन्तोष साहुखलले गोल गर्न सफल भएका थिए ।<br /> <br /> प्रतियोगितामा उत्कृष्ट खेल प्रर्दशन गर्ने रितन श्रेष्ठ वेष्ट प्लेयर घोषित भए । गोल रक्षक रञ्जीत गुरुङ अब्बल देखिए । जापानबाट १८ खेलाडीको नेतृत्व गर्दै क्लवका अमृत गुरुङ गत मंगलवार कोरिया पुगेका थिए ।<br />                                                             <br /> जापानबाट नेपाल जापान फुटवल क्लवले प्रत्येक वर्ष आयोजना गर्दै आएको यी दुबै खेलमा यो बर्षपनि निरन्तर दिदै सहभागिता जनाएको जापानी टोलीले पहिलो खेल अन्तर्गत दोगुन्सान कप फुटवल प्रतियोगितामा भिडेको थियो ।<br /> <br /> शुक्रबार नै नागर्जुन मैत्रीपूर्ण फुटवल प्रतियोगिता अन्तर्गत कोरियाको खेलमैदानमा देखिए पनि उपाधि भने हात पार्न सकेन । यो खेल कोरियाको राजधानी सोलको दोङदुचन फुटवल ग्राउण्डमा गत बुधवार भएको थियो ।<br /> <br /> कोरियाको स्थानिय ओसिकोदो फरेनर माईग्रेन्ट सेन्टर नेपाली समाज गुन्सानले आयोजना गर्ने प्रतियोगितामा सहभागिताका लागि जापानभर बिभिन्न चरणमा छनोट भएका खेलाडी पठाएर उपाधी जितपछि नेपाल जापान फूटबल क्लबका  अध्यक्ष लेनिन भट्टचनले अर्कोबर्षदेखीको खेलमा अझ दरिलो भएर अघि बढ्ने बताए ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920102039.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div>

३० लाख कोरियन वनको खेल उपाधि जापानवासी नेपालीलाई

आश्विन ४, २०७३- दक्षिण कोरियामा भएको एक फुटबल खेलमा जापानवासी नेपालीले उपाधि जितेका छन् । दक्षिण कोरियामा नेपालीहरुको सबैभन्दा ठूलो धनरा...

Read more »

‘मोदीले घुमाउरो भाषामा कडा सन्देश दिएका छन्’

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="427" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/politics/18092016085651Nilambar_Acharya_0007-1000x0.jpg" width="640" />आश्विन २, २०७३- संविधानविद् एवं पूर्वराजदूत नीलाम्बर आचार्य हाल नेपाल–भारत सम्बन्ध पुनरावलोकन गर्न गठित समूहमा संलग्न हुनुहुन्छ। नेपाली बौद्धिक तथा नागरिक समाजका गतिविधिमा समेत सक्रिय रहेका आचार्यसँग प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहालको भारतमा जारी भ्रमण तथा द्वैदेशीय सम्बन्धका आयामबारे शनिबार बिहान कान्तिपुरका देवेन्द्र भट्टराईले गरेको कुराकानी :<br /><div> <strong>प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहालको जारी भारत भ्रमणलाई ‘हतारको’ र ‘तयारीबिनाको’ भनेर आलोचना भइरहेको छ। तपाईंलाई के लाग्छ?</strong><br />प्रधानमन्त्री दाहाल भारत भ्रमणमा जाने जुन समय हो, त्यसको निम्ति त्यति सही नरहेको र भ्रमणमा जान तयारी समेत नपुगेको भन्ने खालका टिप्पणी बाहिर आएका छन्। तयारी पूरा नगरी र प्रधानमन्त्री हुनासाथै लगत्तै भारत गएको भन्नेमा ‘हतारो’ जनाइएको भन्ने टीकाटिप्पणी यसपटक मात्रै होइन, सधैंका भ्रमणमा सुनिने गरेको छ। तर हरेक समय र बिषयबस्तुमा संशय गरिरहनु तथा द्वैदेशीय सम्बन्धलाई अलिकति आशंकाको दृष्टिले मात्रै हेरिरहनु सधैं भने ठीक होइन। प्रधानमन्त्री दाहाल भारत भ्रमणमा गएयता द्वैदेशीय विभिन्न तहबाट जेजति वक्तव्य र सन्देशहरू आए, त्यहाँ आशंकालाई पुष्टि गर्ने खासै ठाउँ मैले भने देखिनँ। हतारोको भ्रमणमा हुन सक्ने शंकास्पद सम्झौता वा सम्भावित आश्वासनका आधार यसपटक देखिएको छैन। नेपाल–भारत सम्बन्धमा राजनीतिक स्तरका भेटघाट, आदानप्रदानसँगै न्यानोपनको एकदमै अभाव देखिएको थियो। दुई वर्षअघि भारतीय प्रधानमन्त्री नरेन्द्र मोदीले नेपालको भ्रमण गर्दाताका आपसी सम्बन्धमा बढेको ‘न्यानोपन’ साँच्चिकै उल्लेख्य थियो। तर, त्यसपछिको स्थिति भने भिन्न र नसोचेको आइपर्‍यो। विशेषत: द्व्रैतर्फी रूपमा उच्चस्तरीय राजनीतिक भ्रमणहरू हुनैपर्छ, यसलाई ‘एउटा ठूलो देशको प्रधानमन्त्रीकहाँ सानो देशको प्रधानमन्त्री गएको’ भन्ने रूपमा मात्रै हेर्नु हुन्न। अर्कातिर, यस्ता भ्रमणमा राष्ट्रिय र द्वैपक्षीय साझा हितलाई कत्तिको समेटिएको छ भन्ने पनि हेर्नु जरुरी छ।<br /> <strong>भारतीय प्रधानमन्त्री नरेन्द्र मोदीले आफ्नो सम्बोधनमा ‘नेपालको संविधानमा अधिकतम सहमति र सहभागिता’ को कुरा फेरि उठाउनुभएको छ। तपाईंलाई के लाग्छ?</strong><br />प्रधानमन्त्री मोदीको वक्तव्यमा उल्लेख भएअनुसार ‘सबैलाई समेटेर संविधान कार्यान्वयन गर्ने’ भन्ने कुरा आएको छ, जुन सामान्य भनाइ मात्रै होइन। यो ठाडो शब्दमा भन्न नचाहेर घुमाउरो गरी भनिएको ‘कडा’ सन्देश हो। यसमा हिजोको भन्दा केही संयमित र परिपक्व बोली पक्कै छ तर, सन्देश भने सामान्य होइन। मेरो दृष्टिकोणमा मधेसमा देखिएको असन्तुष्टिमा जोडिएर यो सन्देश आएको हो। तर, मेरो बुझाइमा मधेसको समस्या कुनै समस्यै होइन। खासमा यो तीन प्रमुख पार्टीबीचको समस्या हो। ‘हामी यहाँ चुकेछौं, यो तत्काल सच्चिनुपर्‍यो’ भनेर तीन पार्टीले भनेपछि समस्या केही पनि रहन्न। तर, मधेस समस्या र मामलाको नाम देखाएर सबैले राजनीति गर्ने मौका पाइरहेका छन्। यसरी एकले अर्कोलाई खेलाउनुको तुक छैन। ‘असन्तोष’ कायमै छ भन्ने नाउँमा निर्वाचन नगर्ने र असन्तोष थाती राखिरहने नियतमा हाम्रो राजनीति अघि बढेको छ।<br /> <strong>राजनीतिक तहका भेटघाट, भ्रमण र आदानप्रदान भइरहेकै बेला पनि नेपाल–भारत सम्बन्धमा ‘चिसोपन’ यथावत् देखिन्छ, यसको कारण के हुन सक्छ?</strong><br />यसलाई भारतसँग नेपालको सम्बन्धलाई मात्रै राखेर तौलने कुरा आउँदैन। ‘छिमेक प्राथमिकता’ राखेर त्यहीअनुसारको सम्बन्ध विकसित गर्ने नीति भारतले लिएको भए पनि भारतको सबै छिमेकीसँगको व्यवहार र दृष्टिकोण सन्दर्भ पनि केलाउनु जरुरी छ। प्रधानमन्त्री नरेन्द्र मोदीको जबरजस्त सुरुवातले छिमेकीसँगको सम्बन्ध सुध्रिएको देखिएन। तर यो सुरुवातपछि पनि सम्बन्ध सुधार्ने कुरामा मोदीपूर्वकै रवैयाले काम गरेको देख्न पाइयो। ‘पारस्परिकता तौलेर मात्रै होइन, छिमेकका साना मुलुकको हितलाई हेरेर पनि व्यावहारिक सम्बन्ध राख्ने’ भन्ने ‘गुजराल डक्ट्रिन’ पछाडि मोदीको ‘छिमेकी प्रथम’ को प्रारूप निकै प्रभावकारी रहला भन्ने आशा थियो, तर उपलब्धि केही देखिएन। अर्को कुरा, यस बीचमा नेपालमा देखिएका केही घटनाक्रम निकै दूरगामी महत्त्वका रहे। नेपाल गणतन्त्र र संघीयतामा गयो। जनगणतन्त्रवाला शक्ति सिधै सत्ताकेन्द्रमा पुग्यो। नेपालमा नयाँ संविधान आयो। यहाँको राजनीतिक समीकरण एकाएक भिन्न बन्यो। यी सबै नेपालका घटनाक्रममा भारतको संलग्नता यसबीचमा बढेको पाइयो। पछि आएर, दूरगामी महत्त्व र प्रभावका घटनामा समेत भारतले आफ्नो संलग्नग्ता चाहेको थियो– जस्तो, नेपालको संविधान लेखन। यसरी, संविधान निर्माण गर्ने कालमा भारतले संलग्नता खोज्नु ठीक थिएन। संविधानको मामलालाई लिएर भारतले चित्त दु:खाउनु ठीक थिएन। तर, कुरा के भने कुनै बेलाको संलग्नग्तालाई हस्तक्षेप नमानिन सक्छ, अथवा त्यो नेपालको हितमा भएको संलग्नता हुन सक्छ। हस्तक्षेपमा जोडिएको अर्को एउटा तथ्य पनि छ। हिजो र आजको समयमा तथा अन्तर्राष्ट्रिय सम्बन्ध तथा बाह्य नीति सञ्चालनमा आएको हेरफेर एउटै छ– सकेसम्म हार्ड–पावरको उपयोग नगर्ने। भारतले त्यही गरर्‍यो– हस्तक्षेपकारी देखिने गरी हार्ड–पावर (करकापको नीति) ल्यायो, सफ्ट पावर (मैत्रीपूर्ण) को केही नीति ल्याएन। आफ्नो असन्तुष्टि जनाउन ५ महिनासम्म लगातार नाकाबन्दी गरिएको अवस्था (हार्ड–पावर) निकै अस्वाभाविक देखिन्छ। सम्बन्ध सहजीकरणका नाममा भारतले अँगालेको यो कदम उसकै लागि प्रत्युत्पादक रह्यो।<br /> <strong>सम्बन्धको सतहमा बसेर हेर्दा के यो ‘हस्तक्षेप’ मात्रै सम्बन्ध बिग्रनुमा सम्पूर्ण कारण हुन सक्छ त?</strong><br />त्यसो होइन। ‘हस्तक्षेप’ शब्द आफैंमा नकारात्मक वा सकारात्मक हुँदैन। तर नचाहिँदो ‘नाक घुसाइ’ भने नकारात्मक अर्थको हस्तक्षेप हो। अहिले तपाईंले भारतसँगको द्वैदेशीय सम्बन्धको अर्थमा राख्नुभएको जिज्ञासा भने नकारात्मक अर्थको हस्तक्षेप हो। भारत आफू स्वाधीन भयो, सार्वभौम भयो। तर, उसले अरूलाई स्वाधीन नठान्नु उसको त्रुटि हो। सम्बन्धको आयाम हेर्दा हाम्रो तर्फबाट पनि कमजोरी भएको छ। जस्तो, कूटनीतिक मयार्दाभित्र हामीले आफ्ना राजनीतिक नेतालाई राख्न नसक्नु र छिमेकका कूटनीतिकलाई पनि त्यो दायरामा राख्न नसक्नु हाम्रो दोहोरो कमजोरी हो। फेरि अर्कातिर हेर्नुस्, हामीले भारतको सुरक्षा चासोलाई पनि बुझिदिनुपर्छ। यसो भन्दैमा, भारतको पाकिस्तान र चीनसँग लडाइँ भएपछि अरू सबै छिमेकीलाई पनि उही सुरक्षा घेरामा राखेर हेर्नु उसको कमजोरी हो।<br /> <strong>यही सन्दर्भमा, भारतमा राजनीतिकभन्दा शाशकीय संयन्त्र दरिलो छ भन्ने कारणले द्वैदेशीय सम्बन्धमा ‘चिसोपन’ बढेको भन्ने छ नि? भारतमा ब्रिटिस शासन गयो, तर शाशकीय मनस्थिति कहिल्यै गएन भन्ने बुझाइ धेरैतिर छ।</strong><br />यो सही कुरा हो। एउटा कुरा के भने कर्मचारीतन्त्र (प्रशासन) भारतमा स्थायी बनिसकेको छ। यो ब्रिटिस शासनले बनाएको हो। भारतको साइज र सुरक्षाको सरोकार जुन छ, यसमा पनि स्थायी सरकार (प्रशासन) को प्रभाव बढ्दो रहिआएको देखिन्छ। भारतमा राजनीतिभन्दा प्रशासन स्थायी र प्रभावी छ भन्ने कुरा बारम्बार देखिएकै छ। पुरानो समयमा स्वागत–सत्कार गरेर अथवा मक्ख पारेर अरूबाट कुराहरू लिन सकिने हुन्थ्यो होला, आज त्यो जमाना रहेन। शासकको स्वागत गर्दैमा जनताको स्वागत भएको छ भनेर पत्याउन मुस्किल हुन्छ। हामीसँगको सम्बन्धको कुरामा पनि आवरण र गहिराइमा यही अन्तर देखा परेको हुन सक्छ।<br /> <strong>तपाईं नेपाल–भारतबीचका सन्धि/सम्झौता पुनरावलोकन गर्ने प्रबुद्ध समूहको सदस्यसमेत हुनुहुन्छ। हाम्रो सम्बन्धको सम्पूर्ण आयाम सन् १९५० को सन्धिमा निर्भर रहेको झैं गरेर जेजसरी बुझबुझारथ भइरहेको छ, के यो सही छ?</strong><br />हेर्नुस्, सन् १९५० को सन्धि मात्रै नेपाल–भारत सम्बन्धको आधार होइन। दुई देशबीचको सम्बन्धलाई यो सन्धिले समग्रता दिन्छ भन्नु गलत बुझाइ हो। यो सन्धि एउटा चरण मात्रै हो। हाम्रा मूल्य–मान्यता एकदमै साझा छन्, जोडिएका छन्। यो सीता वा भगवान् बुद्धको मात्रै कुरा होइन। जलवायुदेखि प्रकृतिसम्म हामीबीच जोडिएका अनन्त कुरा छन्। भौतिक र अभौतिक वस्तु हामीबीच जोडिएका छन्। हामी यसरी जोडिएका छौं कि एकअर्काको आलोचना वा हस्तक्षेप गर्दा त्यो थाहा नभइरहेको अवस्था पनि हुन्छ।<br />सम्बन्धको यो आयाममा हाम्रो मनोविज्ञानले पनि काम गरेको छ। जस्तो, मनोविज्ञानमा भारतको ठूलो साइज (आकार) पनि जोडिएको छ। यसबेला ‘रेसिप्रोकल’ कुरा गरेर मात्रै मिल्दैन। उदाहरणस्वरूप, नेपालको जनसंख्याको ५० प्रतिशत जनता भारत छिरेमा पनि उसलाई खासै अप्ठ्यारो पर्दैन तर भारतका १० प्रतिशत मात्रै नेपाल आए भने नेपाललाई निकै अप्ठ्यारो पर्न सक्छ। यसरी ‘साइज’ कै कारण हामी कमजोर मनोविज्ञानमा अड्नु ठीक होइन। यसकारण १९५० को सन्धिलाई मात्रै हरेक अर्थमा नेपाल–भारत सम्बन्धको सम्पूर्ण आधार भन्न मिल्दैन।<br /> <strong>सधैंभरि शंका र संशय कायम रहेका बेला भारतसँगको सम्बन्धलाई कसरी सहज बनाउन सकिएला त?</strong><br />हेर्नुस्, विश्व सम्बन्धमा हामी जति अग्रसर भए पनि भारतसँगको नेपालको सम्बन्धलाई विस्थापित हुनै सक्दैन। भारतसँगको सम्बन्ध निरन्तर हुन्छ नै, यो घट्नेवाला छैन। भारतको विकल्पको कुरा सम्भवै छैन। मित्रताको कुरामा ‘एकाधिकार’ भन्ने हुँदैन। एउटा मित्रले कतै मित्रता बढायो भने त्यो नयाँ मित्रबाट आफू पनि लाभावान्वित हुन सकिन्छ भन्ने अर्कोले सोच्नुपर्छ। भारतले पनि नेपालले राखेको विश्वसम्बन्धसँग संशय राखिरहनुको अर्थ छैन।<br /> <strong>हामी सधैं संक्रमणकालको कुरा गर्छांै। सधैं अस्थिर शासनपद्धतिको चर्चा गर्छौं। यसको कारण के हुन सक्छ?</strong><br />हेर्नुस्, हाम्रो अस्थिरताको मुख्य कारण हाम्रै राजनीतिक गठबन्धनको अस्थिरता हो। गठबन्धन गर्ने हो भने योजना–कार्यक्रमसहित गठबन्धन हुनुपर्‍यो। यहाँ नीति कार्यक्रमको कुरा होइन, गठबन्धनै फेरिएको अवस्था छ। राजनीति गर्ने क्रममा के–कसरी हुन्छ, एकले अर्कोलाई देखाउने र गोटी बनाइरहने संस्कार यहाँ हुर्केको छ। अहिलेको स्थितिमा मधेसवादी दलहरूलाई देखाएर उनीहरूको असन्तुष्टिलाई गोटी बनाउने काम भइरहेको छ, यो आफैंमा घातक छ।<br /> <strong>सबै राजनीतिक दलहरू असन्तुष्टिलाई सम्बोधन गर्ने भनेरै लागेका छन् नि?</strong><br />होइन, सम्बोधन गर्ने कुराभन्दा पनि सत्ताखेलमा गोटी खेल्ने काम भइरहेको जस्तो म देखिरहेको छु। अगाडि यसैगरी माओवादी सशस्त्र द्वन्द्वमा ‘गोटी’ खेल्दा के कठिनाइ उब्जेको थियो भन्ने अहिले ख्याल गर्नु जरुरी छ। त्यो राजनीतिक इतिहास हाम्रासामु छ। माओवादीको सशस्त्र द्वन्द्व के, कसरी र किन फैलियो? माओवादी सशस्त्र द्वन्द्वको कार्ड सबैले एकअर्कामा खेल्न चाहे। दरबार, एमाले, कांग्रेस सबैले ‘माओवादी अर्कैको टाउको दु:खाइ’ भन्ठानेर कुर्सीदौडमै रमाइरहे। त्यो खेल थियो, त्यसबीचको अन्योल र स्वार्थको राजनीतिले सशस्त्र अभियान फैलिएको थियो।<br /> <strong>तपाईं नेपाली बौद्धिक समुदायको प्रतिनिधि पनि हुनुहुन्छ। के अहिले लोकतान्त्रिक पद्धति र अभ्यासमा पनि संकुचनको स्थिति बढेको हो? अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगमा देखिएको अनौठो स्थितिलाई कसरी हेर्नुभएको छ?</strong><br />हेर्नुस्, यो एकदमै आश्चर्य लाग्ने अभ्यास अघि बढेको देखिन्छ। दुई निकायबाट एकैचोटि एउटै व्यक्तिको फाइल हराउनु आश्चर्यको कुरा हो। यदि हराएको थियो भने त्यसैबेला ‘रेकर्डेड’ हुनुपथ्र्यो। ‘भूकम्पमा परेर हरायो’ भन्नु त ‘हामी तिम्रो आदेश मान्दैनौं’ भनेजस्तै हो। यसरी हाम्रा संस्थाहरूलाई कमजोर बनाउन मिल्दैन। विवेक र कानुनको राजनीति लोकतन्त्रमा सदैव स्वीकार्य छ, तर त्रास–भयको राजनीति लोकतन्त्रमा चल्दैन। अहिले हाम्रो पद्धतिमा जताततैबाट भत्काउने प्रयास भइरहेको छ। यो डरलाग्दो संकेत हो। स्वयं अख्तियार अनुसन्धान आयोगलाई हास्यास्पद स्थितिमा पुर्‍याउनु भनेको पद्धतिमाथि आएको खतरा हो। हो, कानुनले अधिकार र सीमा दुवै दिएको छ। तर सीमा नाघेर काम भइरहेको अवस्था हो भने पद्धतिमा विचलन आउँछ नै। यो स्थितिमा मुलुकको राजनीतिक नेतृत्व र विशेषत: जनताले जिम्मेवारी दिएको तीनवटा दलले गम्भीरतापूर्वक ध्यान दिनुपर्ने हुन्छ।<br /> <strong>अर्कातिर, नेपालमा विगतमा रहेको नागरिक समाज, बौद्धिक समाजमा पनि ‘संक्रमण’ आइपरेको छ भन्ने चर्चा उब्जिएको जस्तो लाग्छ?</strong><br />त्यसो होइन। हाम्रा सञ्चार माध्यम पनि एक तहका नागरिक समाज हुन्। विगतमा भएको समाजका कतिपय राजनीतिक दलमा अथवा सोचमा गाभिए भन्दैमा ‘त्यो अब सकियो’ भन्ने ठान्नु हुन्न। २०६२/६३ मा नागरिक समाजले जे भूमिका निभाएको थियो, अहिले पनि त्यस्तै हुनुपर्छ भन्ने धारणा गलत हो। अर्कातिर, बौद्धिक समुदायको उपस्थिति राजनीति र राजनीतिक संयन्त्रमा निकै फितलो भएको यथार्थलाई पनि यहाँ जोड्न चाहन्छु। राजनीतिक दल, शक्ति र सरकार सबैतिर बौद्धिक समूहको खाँचो छ। साँच्चै, कहाँ छन् हाम्रा ‘थिङ्क–ट्याङ्क’? यो बौद्धिक र चिन्तनशील गुणवत्ताको अभावका कारण पनि हाम्रो नेतृत्वले परिवर्तनको अगुवाइ त गर्न सक्यो, तर व्यवस्थापन गर्नै सकेन। बितेको एक दशकमा कति सांसद भए? कति व्यवस्थापिकामा आए र गए? तीमध्ये आज कति दलले आफ्ना पार्टी सदस्यलाई शिक्षित, प्रशिक्षित गराएका छन्? कुन–कुन किताब पढ्न अराएका छन्? हिजो पुँजीवादी युग थियो, आज ज्ञानवादी युग छ। तर, यो बुझबुझारथ हुन सकेजस्तो लाग्दैन।<br /> <strong>तपाईं सामाजिक सञ्जालहरूमा अक्सर ‘सकारात्मक’ देखिनुहुन्छ। के सबै पद्धति र सामाजिक अवस्था त्यस्तै सकारात्मक छ र?</strong><br />हेर्नुस्, नकारात्मक धेरै कुरा हुन्छन्। देश, समाज, जीवनमा सबैतिर ‘नकारात्मक पक्ष’ हुन्छन् नै। तर नकारात्मक चिजमा लड्न सकारात्मक सोच र दर्शन त चाहिन्छ नै। केही भएन, केही हुन सकेन भनेर मात्रै कहीं पुग्न नसकिने रहेछ। हो, हाम्रा नेताहरू स्वार्थी छन्, संकीर्ण छन्, गुटबन्दी छ। तब के गर्ने? यिनै नेताहरूबाट उपलब्धि खोज्न लागिपर्नु सकारात्मकता हो। नकारात्मक ऊर्जा फ्याँक्न पनि सकारात्मक बन्नैपर्छ।<br /> <strong>एउटा अर्को प्रसंगमा, चिनियाँ राष्ट्रपति नेपाल आउने भनेर निर्णय भई नसकेको कुरामा जेजसरी नेपाली मिडियादेखि प्रशासन यन्त्रसम्म ‘वक्तव्यबाजी’ भयो, हाम्रो बुझाइ र प्राथमिकता कहाँ रहेछ भन्ने लाग्यो?</strong><br />विषयगत कुरामा सतहमा यसरी जेजसरी देखिएको छ, यसको गहिराइमा गएर हेर्नुपर्ने हुन्छ। विशेषत: ओली सरकारका पालामा चीनसँग भएको पारवहन सम्झौताको कारण पनि यी धेरै प्रकारका तरंग उब्जिएको हो कि भन्ने लाग्छ। चीनले आफ्ना शीर्षस्थ नेताको भ्रमणबारेमा अन्तिम घडीसम्म केही भन्ने गरेको छैन। ‘ओली सरकार हटेकाले चिनियाँ राष्ट्रपति भ्रमणमा नआउने’ भन्ने तहको हाम्रो बुझाइ अनौठो छ। हाम्रो सत्ता परिवर्तनले चीनका राष्ट्रपति आउने/नआउने कुरा आफैंमा सतही वक्तव्यबाजी हो ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-18/20160918074501.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> </div>

‘मोदीले घुमाउरो भाषामा कडा सन्देश दिएका छन्’

आश्विन २, २०७३- संविधानविद् एवं पूर्वराजदूत नीलाम्बर आचार्य हाल नेपाल–भारत सम्बन्ध पुनरावलोकन गर्न गठित समूहमा संलग्न हुनुहुन्छ। नेपाली ब...

Read more »

यातायातमा लगानी थपियो

<div style="text-align: justify;"> <img alt="Image result for yatayat vechel cartoon bus pic" class="irc_mi ijw9OIsmNvH0-pQOPx8XEepE" height="450" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/the-kathmandu-post/politics/12082015111020SAJHA_BUS_KMC_AGREEMENT-600x0.jpg" style="margin-top: 90px;" width="600" /><br /> आश्विन ४, २०७३- मोटरबाटो गाउँगाउँसम्म पुगेपछि यातायात व्यवसायीले सवारी साधनमा लगानी बढाएका छन् । ऋण दिन बैंक तथा वित्तीय संस्थाबीचको प्रतिस्पर्धासँगै प्रक्रिया सरलीकरणले पनि यस्तो भएको हो ।<br /> <br /> व्यवसायीको आकर्षणसँगै बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरूले पनि सवारीसाधनमा लगानी बढाएका छन् । आव ०७२/७३ सदरमुकाम बेनीमा रहेका कृषि विकास बैंकबाहेकका सात वाणिज्य बैंक, तीन विकास बैंक, फाइनान्स कम्पनीले १९ करोड ११ लाख १८ हजार र २७ वटा बचत तथा ऋण सहकारी संस्थाहरूले ४ करोड २५ लाख रुपैयाँसमेत अटो बजारमा २३ करोड ३७ लाखभन्दा बढी लगानी गरेका छन् । बैंकको आकर्षण अटो बजारमा पर्न थालेको हो । बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरूको अटो बजारमा भएको यो लगानी अघिल्लो वर्षभन्दा झन्डै दोब्बर भएको बैंकर्सहरूले दाबी गरे । ‘पछिल्ला दुई वर्षयता बैंकहरूको गाडीमा आकर्षण बढी छ । निजी, होटल क्षेत्र र सार्वजनिक तथा मालवाहक गाडीमा लगानीको माग बढी छ,’ गरिमा विकास बैंका शाखा प्रबन्धक कमल ढुंगानाले भने, ‘जति सडक विस्तार भयो, बैंकहरूको लगानीको क्षेत्र उति नै बढ्ने रहेछ ।’<br /> <br /> <div> व्यापारिक तथा होटल व्यवसायीले भित्र्याएका गाडी २५ लाखदेखि ६० लाख रुपैयाँसम्मका छन् । जिल्लाका लागि महिन्द्रा कम्पनीको अधिकृत बिक्रेता रारा अटो मोबाइल्सका सञ्चालक हरि भण्डारीका अनुसार गत मंसिरयता महिन्द्राका सय वटा नयाँ गाडी बिके । निजी गाडी किन्नेमा अधिकांश व्यापारी छन् । महिन्द्रा तथा अन्य पिकप गाडीहरू जिल्लाका ग्रामीण कच्ची सडकमा सामान बोक्न उपयुक्त भएकाले पनि यस्ता गाडीको बिक्री बढेको हो ।<br /> सार्वजनिक यातायात मात्र होइन सामान ढुवानी र होटल व्यवसायीले पाहुना सुविधाका लागि गाडी थप्न थालेका हुन् । निजी प्रयोगका गाडी पनि हवात्तै बढेका छन् । गाउँमा सडक विस्तारसँगै व्यापार शैली फेरिएको छ । पहिला ग्राहक व्यापारी खोज्दै सहर झर्ने गरेकामा अहिले गाडीमा सामान बोकेका व्यापारी ग्राहकको दैलोमा पुग्न थालेका छन् । बेनी, तातोपानी, दरबाङ, भुरुङ तातोपानीलगायत ठाउँका किराना, खाद्यान्न, तरकारी, भाँडा र कपडा व्यवसायीले पछिल्लो समय गाडीमा सामान बोकेर बस्तीबस्तीमा ग्राहक खोज्दै जान थालेका छन् । ‘मोटरबाटोको सुविधापछि सुपथ मूल्यमा दैनिक उपभोग्य सामग्री घर नजिकै पुग्न थालेपछि व्यापारमा वृद्धि भएको छ,’ व्यवसायी उत्तम कर्माचार्यले भने ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-20/20160920071928.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> </div>

यातायातमा लगानी थपियो

आश्विन ४, २०७३- मोटरबाटो गाउँगाउँसम्म पुगेपछि यातायात व्यवसायीले सवारी साधनमा लगानी बढाएका छन् । ऋण दिन बैंक तथा वित्तीय संस्थाबीचको प्र...

Read more »

नेपालीलाई सित्तैमा ‘भाइबर आउट कल’

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="334" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/07092016070254Free-Calls_FB_1200x628-a_new-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> भाद्र २२, २०७३- स्मार्टफोन एप भाइबरले नेपाली उपभोक्तालाई दुई साताका लागि राति दुई घण्टाभित्र १० मिनेटका लागि नि:शुल्क ‘भाइबर आउट कल’ सुविधा दिएको छ । भाइबरको आधिकारिक वेबसाइटमा उल्लेख भए अनुसार यो सुविधा नेपाली नम्बरबाट डायल गर्ने ग्राहकले मात्र पाउने छन् ।<br /> मंगलबार (हिजो)देखि सुरु भएको सेवा नेपाली उपभोक्ताले आगामी असोज ३ गतेसम्म पाउनेछन् । यो सुविधा विभिन्न ५२ वटा फरक कोडका मोबाइल एवं ल्यान्डलाइन फोनमा पाइने छ । राति ८ बजेदेखि १० बजेसम्मका लागि दिइने सुविधामा उपभोक्ताले १० मिनेटसम्म कुराकानी गर्न सक्नेछन् । यसका लागि उपभोक्ताको फोन इन्टरनेटमा जोडिएको हुनुपर्नेछ र भाइबर चल्नुपर्ने छ । तर, अर्कोतर्फ भने सिधैं इन्टरनेट नजोडिएको फोनमा कुरा गर्न सकिनेछ ।<br /> भाइबरले यस्तो सुविधा भूकम्पको बेला पनि दिएको थियो । एन्ड्रोइड र एप्पल दुवै प्लेटफर्ममा चल्ने भाइबरले नि:शुल्क इन्टरनेट कल सुविधा दिदै आएको छ ।<br /> अहिले दिइएको सुविधा अन्तर्गत नेपाली उपभोक्ताले अष्ट्रेलिया, बहराइन, बंगालादेश, बेल्जियम, भुटान, ब्रुनाई, कम्बोडिया, क्यानडा, चीन, साइप्रस, डेनमार्ग, फिनल्यान्ड, फ्रान्स, जर्मनी, हङकङ,  भारत, इन्डोनेसिया, आयरल्यान्ड, इजरायल, इटाली, जापान, कुवेत, लाओस, लेबनान, मकाउ, मलेसिया, म्यान्मार, नेदरल्यान्ड, न्यूजिल्यान्ड, नर्वे, फिलिपिन्स, पोल्यान्ड, पोर्चुगल, कतार, रसिया, साउदी अरेबिया, सिंगापुर, दक्षिण कोरिया, स्पेन, श्रीलंका, स्वीडेन, स्वीटजरल्यान्ड, ताइबान, ताजिकिस्तान, थाइल्यान्ड, टर्की, युएई, बेलायत, अमेरिकालगायतका मुलुकमा ‘भाइबर आउट कल’ गर्न सकिन्छ ।<br /> Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-07/20160907190306.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com </a><br /> </div> <div style="text-align: justify;"> </div>

नेपालीलाई सित्तैमा ‘भाइबर आउट कल’

भाद्र २२, २०७३- स्मार्टफोन एप भाइबरले नेपाली उपभोक्तालाई दुई साताका लागि राति दुई घण्टाभित्र १० मिनेटका लागि नि:शुल्क ‘भाइबर आउट कल’ सु...

Read more »

अन्तर्राष्ट्रिय रोबोट प्रतियोगितामा नेपाललाई दुई अवार्ड

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="360" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/science-technology/21082016035313robot-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> भाद्र ५, २०७३- बैंकक-एसिया प्रशान्त रोबोट प्रतियोगिता-२०१६ मा आइतबार नेपाल ले 'वेस्ट इञ्जिनियरिङ एवार्ड' र 'पानासोनिक एबार्ड' प्राप्त गरेको छ । उक्त प्रतियोगितामा १६ देशका प्रतियोगीले भाग लिएका थिए ।<br /> इञ्जिनियरिङ अध्ययन संस्थान,पुल्चोक क्याम्पसको रोबोटिक क्लवले तयार पारेको रोबोटले आइतबार को अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा भाग लिएको हो ।<br /> यस अघि नेपाल र  मलेसियाबीचको पहिलो खेलमा दुबै देशले ६० अंक प्राप्त गरेपछि ड्र भएको थियो । पुन अर्को पटकको खेलमा मलेसिया ले नेपालले ल्याएको ६० अंकको दाँजोमा १००अंक ल्याएर  नेपाललाई उछिनेको थियो ।<br /> पुनः भारतसँगको खेलमा नेपालले ६० अंक प्राप्त गर्‍यो भने भारतले १०० अंक बटुल्यो । भारतको हातले सञ्चालन(म्यानुवल) गर्ने रोबोट थियो भने नेपालको पूर्ण स्वचालित रोबोट थियो ।<br /> नेपालले दुई खेले गरी १२० अंक प्राप्त गर्‍यो । शुन्य अंक  ल्याउने देश हरूमा कोरिया,फिजी, कजाकिस्तान, पाकिस्तान, इजिप्ट थियो ।<br /> आइतबारको प्रदर्शनमा हाइब्रिड रोबोटले इको रोबोटलाई हावाको शक्ति दिँदै खेल मैदानमा अगाडि बढाएको थियो । सञ्चालनको लागि हाइब्रिड रोबोटसँग ब्याट्रीको शक्ति भएपनि इको रोबोटसँग आफ्नो कुनै शक्ति थिएन ।<br /> खेल अन्तर्गत इको रोबोटले हावाबाट विद्युत निकाल्ने मिलको लागि गन्तव्यसम्म पखेटा बोकेर गएको थियो ।<br /> <img alt="" height="316" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/science-technology/21082016035555robot-1000x0.jpg" width="640" /><br /> खेलको अन्तमा हाइब्रिड रोबोटले इको रोबोटवाट पखेटा लिएर मैदानमा बनाइएको विन्ड मिलमा चढेर माथि टुप्पामा पखेटा लगाएको थियो ।<br /> प्रतियोगितामा यो सबै काम रोबोटहरूले अधिकतम ३ मिनेट मा पुरा गर्नु पर्थ्यो । सबभन्दा कम समयमा आफ्नो काम फत्ते गर्ने रोबोट नै प्रतियोगितामा विजयी हुने थियो ।<br /> रोबोट प्रतियोगिताको फाइनलमा मलेसियाले चीनलाई पराजित गर्दै विजयी भयो । नेपालको पहिलो खेल मलेसियासँगै भएको थियो । नेपाल भन्दा ५ राष्ट्रले मात्र बढी  अंक ल्याएका थिए । <br /> नेपाल, चीन, जापान, भारत, कोरिया, पाकिस्तान, मलेसिया, श्रीलंका, हङकङ, इजिप्ट, फिजी, इन्डोनेसिया, मंगोलिया, भियतनाम, कजाकिस्तान र थाइल्याण्ड गरी १६ देशका १७  टोली सहभागी थिए।<br /> प्रतियोगितामा पुल्चोक इञ्जिनियरिङ क्याम्पसका प्राध्यापक राजेश कायस्थ, अरुण तिमिल्सिना, शरद घिमिरे, जगत श्रेष्ठ, प्रकाश घिमिरे, इन्स्ट्रक्टर रमेश चौघरी र विद्यार्थीहरु गरेर ४९ जना सहभागी थिए ।<br /> गत १६ वर्षदेखी रोबोटिक क्लव यो प्रतियोगितामा भाग लिँदै आएको छ।<br /> रोबोटिक क्लवले यस्तै प्रतियोगिताहरूमा  भारतलाई यसअघि ६ पटक पराजित गरेको थियो ।<br /> यति मात्र नभई नेपालले पाकिस्तान, रूस, दक्षिण कोरिया, फिलिपिन्स, कजाकिस्तान, फिजि, श्रीलंका, इरान, मलेसिया लगायतका राष्ट्रलाई पनि यस अघिका विभिन्न रोबोट प्रतियोगितामा हराएको हो ।<br /> सिमित साधन स्रोत भएपनि बर्सेनि नेपाली रोबोट अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा उत्कृष्ट हुँदै आएको छ ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-08-21/20160821155420.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

अन्तर्राष्ट्रिय रोबोट प्रतियोगितामा नेपाललाई दुई अवार्ड

भाद्र ५, २०७३- बैंकक-एसिया प्रशान्त रोबोट प्रतियोगिता-२०१६ मा आइतबार नेपाल ले 'वेस्ट इञ्जिनियरिङ एवार्ड' र 'पानासोनिक एबार्...

Read more »

फेरियो मार्केटिङ शैली

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="313" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/science-technology/11092016011041digital-1000x0.png" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> भाद्र २६, २०७३- <span style="line-height: 1.6;">परम्परागत (फिजिकल) ‘मार्केटिङ’ र डिजिटल मार्केटिङ अहिले खुबै चल्तीका शब्द हुन । यी दुवै शब्दलाई धेरै उदाहरणले छुट्याउन सकिन्छ । सामान्य भाषामा पत्रपत्रिका, टेलिभिजन, रेडियो, व्यक्तिगत सम्बन्ध, पोष्टर जस्ता चलिआएका माध्यमबाट हुने मार्केटिङलाई परंपरागत र सोसल मिडिया, वेबसाइट, ब्लगजस्ता नयाँ माध्यमबाट हुने मार्केटिङलाई डिजिटल मार्केटिङ भनिंदै आइएको छ । डिजिटल मार्केटिङसँग इन्टरनेटको प्रयोग जोडिएर आउँछ । </span><br /> परम्परागत माध्यमबाट हुने मार्केटिङको कमजोरी के भने यसमा कुनै ब्राण्ड वा प्रडक्टले आफूले चाहेको समुदायमा पुग्न त्यही समुदायमा लोकप्रिय माध्यमलाई छान्नुपर्ने हुन्छ । तर, त्यो प्रभावकारी हुन्छ कि हुन्न त्यसको ग्यारेन्टी हुन्न । र यसको प्रभाव पनि तत्काल थाहा हुँदैन । डिजिटल मार्केटिङमा आफूले चाहेको समुदायको तथ्यांक संकलन गरी ठ्याक्कै उही व्यक्ति समक्ष पुर्‍याउन सकिन्छ । यसो गर्नु प्रभावकारी हुन्छ । र, सस्तो पनि । साथै, यसको प्रभाव पनि चाँडै नाप्न सकिन्छ ।<br /> डिजिटल मार्केटिङका लागि काम लाग्ने जानकारी संकलनको लागि सबैभन्दा ठूलो स्रोत वेबसाइटको ट्राफिक हो । र, यस्तो ट्राफिकको जानकारी संकलनको लागि सबैभन्दा चलिआएको माध्यम ‘गुगल एनालिटिक्स’ हो । सन् २००५ देखि सुरु गुगल एनालिटिक्स पटक पटक परिमार्जन हुँदै भिजिटरको साना साना तथ्यांक संकलन गर्नसक्ने भएको छ । जानकारहरु भन्छन्, डिजिटल मार्केटिङको अवधारणा सुरु हुनुमा गुगल एनालिटिक्सको भूमिका महत्वपूर्ण छ ।<br /> यसले पेजको रियल टाइम भिजिटरदेखि कुन उमेर समूह, कुन भुगोल, उनीहरुको रुची, उनीहरुले चलाउने डिभाइससम्मको जानकारी दिन्छ जुन तथ्यांक मार्केटिङको रणनीति बनाउन गुणी साबित भएको छ । साथै, आफ्नो वेबसाइटको रुचाइएको सामग्री, यसमा भिजिटर कसरी आए भन्नेसम्मका तथ्यांक यसैबाट थाहा पाउँन सकिन्छ । राम्रो रणनीति बनाउन राम्रो जानकारीहरु संकलन गर्नु आवश्यक हुन्छ र यसका लागि यस्ता एनालिटिक्सहरु महत्वपूर्ण सावित हुन्छन् । र, यीमध्ये गुगल एनालिटिक्स लोकप्रिय छ ।<br /> अनलाइन मेजरमेन्ट एण्ड स्ट्राटेजी रिपोर्टका अनुसार ५४ प्रतिशत वेबसाइटले आफ्नो भिजिटरको तथ्यांक संकलनका लागि गुगल एनालिटिक्स प्रयोग गर्छन् । र, अन्य धेरै एनालिटिक्स टुलको बजार हिस्सा गुगलको तुलनामा निकै कम छन् । यस हिसाबले हेर्दा अहिलेको डिजिटल मार्केटिङको श्रेय गुगल एनालिटिक्सलाई जान्छ ।<br /> गुगल एनालिटिक्सको आगमनले डिजिटल मार्केटिङ परम्परागतभन्दा अघि बढ्न मद्दत मात्रै गरेको छैन, यसले मार्केटिङको परिभाषा पनि बदलेको छ । परम्परागत मार्केटिङमा प्रयोग हुने डाइरेक्ट मार्केटिङ, एड्भरटाइजिङ, पर्सनल सेलिङ, सेल्स प्रमोसन र पब्लिसिटीजस्ता रणनीतिहरु अहिले डाइरेक्ट, अग्र्यानिक रिच, सोसियल, रिफरल, पेड सर्चजस्ता शब्दले विस्थापित हुने क्रममा छन् ।<br /> तर, डिजिटल मार्केटिङमा फरक माध्यम प्रयोग भएपनि यीनले अपनाउनले रणनीति भने लगभग उही डाइरेक्ट मार्केटिङ, एड्भरटाइजिङ, पर्सनल सेलिङ, सेल्स प्रमोसन र पब्लिसिटी जस्तै हो ।<br />जस्तो: फेसबुकमा विज्ञापन दिएर कुनै सामानको प्रचार गरेपनि, वा आफ्नो फेसबुक पेजमा पोष्ट गरेर जानकारी गराएपनि यी रणनीति उही परम्परागत जस्तै हुन्छन् । माध्यममात्रै फरक ।<br /> दुई साता अघि मात्रै चर्चित मेसेजिङ एप ‘ह्वाट्सएप’ले विज्ञापन राख्ने निर्णय सार्वजनिक गरेको छ । उसको निर्णयअनुसार अब ब्राण्ड वा कम्पनीले पैसा तिरेर आफूले चाहेको प्रयोगकर्तालाई सोझैं म्यासेज पठाउन सक्नेछन् । यहीअनुसार भएमा यसलाई ‘पर्सनल सेलिङ’ मान्न सकिन्छ । फरक यत्ति हो परम्पगत ढाँचामा उपभोक्तालाई बिक्री गर्नेले प्रत्यक्ष भेटेर किन्न मनाउँथे अहिले यो काम प्रविधिको प्रयोग गरी भइरहेको छ ।<br /> यसरी हेर्दा, डिजिटल मार्केटिङमा फरक मात्र माध्यमको छ, बाँकी रणनीति परम्परागत माध्यमझैं । परम्परागत माध्यममा प्रभावकारी पत्रपत्रिका, टेलिभिजन र रेडियो थिए भने अहिले वेबसाइट, सोसल मिडिया र सर्च इन्जिनले यो स्थान लिएका छन् वा लिनेक्रममा छन् ।<br /> डिजिटल मार्केटिङमा संकलन गरिएको प्रयोगकर्ताको जानकारी महत्वपूर्ण हुन्छ । त्यसैले होला, ह्वाट्सएपले फेसबुकलाई आफूसँग भएको प्रयोगकर्ताको सबै फोन नम्बर दिंदैछ । जसका कारण फेसबुकलाई आपसमा नम्बर साटासाट गरेका तर फेसबुकमा साथी नभएकाहरुबीच ‘फ्रेन्ड’ सुझाउन सजिलो हुनेछ ।<br /> तथ्यांकअनुसार अहिले विश्वका करिब साढे तीनअर्ब मानिस अर्थात विश्व जनसंख्याको ४० प्रतिशत इन्टरनेटको पहुँचमा छन् । आजभन्दा २१ वर्षअघि सन् १९९५ मा इन्टरनेटमा पहुँच हुने विश्वको जनसंख्या १ प्रतिशतमात्रै थियो । सन् १९९९ देखि सन् २०१३ सम्ममा इन्टरनेट प्रयोगकर्ताको संख्या १० गुणा बढेको थियो । सन् २०१० पछिमात्रै इन्टरनेटमा पहुँच हुने मानिसको संख्यामा झण्डै डेढ गुणा बृद्धि भएको छ । त्यो बेला विश्वमा इन्टरनेट प्रयोगकर्ताको संख्या २ अर्बभन्दा अलि बढी थियो । र, सन् २०१४ मा यो संख्याले ३ अर्ब छोएको थियो ।<br /> इन्टरनेशनल टेलिकम्युनिकेशन यूनियन र संयुक्त राष्ट्रसंघ जनसंख्या विभागको तथ्यांकअनुसार विश्वका इन्टरनेट प्रयोगकर्तामध्ये ४८ प्रतिशत एसियाका छन् । यो तीनवर्ष अगाडिको तथ्यांक हो ।<br /> माथिको तथ्यांक हेर्दा के देखिन्छ भने पछिल्लो एक दशकमा इन्टरनेट प्रयोगकर्ताहरु बढिरहेका छन् । इन्टरनेट प्रयोगकर्ताको दर बढ्नुमा सामाजिक सञ्जालको आगमनलाई पनि आधार मान्नुपर्ने हुन्छ । नेपालकै उदाहरण लिने हो भने पनि फेसबुक र भाइबर चलाउनपनि धेरै मानिस इन्टरनेटसँग जोडिएका छन् किनकी यसबाट उनीहरुले आफ्ना साथीभाई र आफन्तसँग सजिलै सम्पर्कमा रहने सुविधा पाउँछन् ।<br /> यसले डिजिटल मार्केटिङको ‘ट्रेण्ड’ बढाएको हो । तर यस्तो बजारीकरणले इन्टरनेटमा पहुँच भएका जनसंख्यालाई मात्रै समेट्न सक्छ । २ वर्षअघिको एक तथ्यांकअनुसार, ठूला कम्पनीहरुले कूल मार्केटिङ बजेटको २५ प्रतिशत बजेट डिजिटलमा खर्च गर्छन । सन् २०२० सम्ममा कूलमार्केटिङ खर्चको ७५ प्रतिशत रकम डिजिटलमा खर्च हुने अनुमान गरिएको छ । अर्को तथ्यांकअनुसार ८० प्रतिशत उपभोक्ताले आफ्नो लागि महत्वपूर्ण वा महंगो सामान किन्दा अनलाइनमा सर्च गरेर जानकारी बटुल्छन्, यसलाई आधार मान्ने हो भने पनि डिजिटल मार्केटिङ ब्राण्ड भ्यालू बढाउन बढी प्रभावकारी हुन्छ किनकी मानिसले कुनै ब्राण्डको विश्वसनीयता चेक गर्न अनलाइनकै सहारा लिन्छन् ।<br /> Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-11/20160911131101.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com </a><br /> <br /><br /></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

फेरियो मार्केटिङ शैली

भाद्र २६, २०७३- परम्परागत (फिजिकल) ‘मार्केटिङ’ र डिजिटल मार्केटिङ अहिले खुबै चल्तीका शब्द हुन । यी दुवै शब्दलाई धेरै उदाहरणले छुट्याउन ...

Read more »

अप्पोको सेल्फी एक्स्पर्ट

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="344" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/13092016111024Oppo_Launch--3--1000x0.JPG" width="640" />भाद्र २८, २०७३- अप्पो कम्पनीले नेपालमा ‘सेल्फी एक्स्पर्ट अप्पो एफ १ एस’ स्मार्टफोन भित्र्याएको छ । ५.५ इन्चको स्क्रिन भएको यो स्मार्टफोनमा फ्रन्ट सेन्सर १६ मेगापिक्सल र मुख्य सेन्सर १३ मेगापिक्सल विशेषता रहेको कम्पनीले जनाएको छ।<img alt="" height="380" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/13092016111023Oppo_Launch--2-.JPG" width="640" /><br /> कम्पनीका अनुसार यसको अन्य विशेषताहरूमा र्‍याम ३ जीबी, रोम ३२ जीबी, ३०७५ एमएएचको ब्याट्री क्षमता, एमटी ६७५० अक्टा कोर प्रोसेसर, कल ओएस ३.०, एन्ड्रोइड ५.१, भण्डारण क्षमता ३२ जीबी र दोहोरो सिमकार्ड सुविधा रहेको छ।<br /> <img alt="" height="356" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/13092016111024Oppo_Launch--4-.JPG" width="640" /><br /> अप्पो नेपालका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत जोनी जिले कम्पनी दक्षिण एसियाली बजारमा केन्द्रित भएकाले नेपाल एक महत्त्वपूर्ण बजार बनेको बताए। उनले भने, ‘अगामी एक वर्षभित्र नेपालमा क्यामरा फोनका पाँच सय वटा बिक्री स्थल र सेल्फी अनुभव प्रदान गर्न ८ वटा अप्पो स्टोरहरू स्थापना गर्ने योजना बनाएका छौं।’<br /> <img alt="" height="409" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/13092016111023Oppo_Launch--1-.JPG" width="640" /><br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-13/20160913111304.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com </a><br /> <br /><br /></div>

अप्पोको सेल्फी एक्स्पर्ट

भाद्र २८, २०७३- अप्पो कम्पनीले नेपालमा ‘सेल्फी एक्स्पर्ट अप्पो एफ १ एस’ स्मार्टफोन भित्र्याएको छ । ५.५ इन्चको स्क्रिन भएको यो स्मार्टफोनम...

Read more »

मण्डलामा आरोप–प्रत्यारोप

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="427" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/17092016085006aarop-natak-pic-1000x0.jpg" width="640" /> </div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन १, २०७३- <span style="line-height: 1.6;">देखिएका सबै सत्य हँुदैनन्। र, लुकेका कुरा असत्य नै हुन भन्न पनि मिल्दैन। </span><br /> साँचो र झूटोको खेल समयले निर्धारण गर्छ। नाटक ‘आरोप’ हेरेपछि दर्शकले यिनै सत्यलाई अनुभूति गर्नेछन्।<br />उनीहरू आफैंले नाटकमा सत्य र असत्यको अनुमान लगाउन सक्छन्। अन्तरमनको भावना समेटिएको नाटक ‘आरोप’ यतिबेला अनामनगरस्थित मण्डला थिएटरमा नियमित मञ्चन भइरहेको छ। नाटक असीम खनालले लेखका हुन् भने विकास जोशीले निर्देशन गरेका छन्। मञ्चमा देखापर्ने कलाकार, लेखक र निर्देशकको उमेर खासै परिपक्व नदेखिए पनि उनीहरूको काम भने परिपक्व लाग्नेछ।<br />नाटक सरल छ। पात्रको वास्तविक मनोभाव दुरुस्त निकाल्न निर्देशक विकासले राम्रो प्रयास गरेका छन्।<br />कम म्युजिकको प्रयोग, संवाद कम र एक्सप्रेसनमा बढी ध्यान दिइएको छ नाटकमा। सुरुका केही दृश्य अनावश्यक लम्किएकाले नाटकको मूल चुरो प्रस्ट हुन सकेको छैन। त्यसैले सुरुमा दर्शकको ध्यान नाटकले खासै तान्न सक्दैन। कहिलेकाहीँ बिनाकारण आरोप खेप्नुपर्दाको पीडाबोध कस्तो हुन्छ? नाटकका तीन पात्रले प्रस्ट पार्ने प्रयास गर्छन्। विश्वासले बाँधिएको सम्बन्ध विश्वास गरेकै कारण टुक्रिन्छ भन्ने गहिरो अर्थ नाटकले बुझाएको छ। आफूले प्रेम गरेको केटासँग बहिनीले आँखा लगाउनु, उल्टै त्यसको आरोप केटा भएकै कारण प्रेमीलाई लाग्नुजस्ता ससाना घटनालाई समातेर नाटक अघि बढ्छ।<br />एक्लोपनको परिणाम सही निस्किँदैन भन्ने नाटकले भन्न खोजेको छ। रमाइलो दृश्यबाट सुरु भएको नाटक भने वियोगान्त दृश्यमा टुंगिन्छ। करिब एक घण्टाको लामो नाटकको मञ्च सेटिङ कथावस्तु अनुसार सुहाउँदो गरिएको छ। सिंगो घरको परिदृश्य दर्शकले मञ्चमा देख्न पाउँछन्। एना देउजा, परीक्षा लामिछाने, पिटर प्रिन्स र सन्दीप श्रेष्ठले नाटकमा अभिनय गरेका छन्। असोज २ सम्म नाटक जारी रहनेछ।<br /> Source:  <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160917085037.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

मण्डलामा आरोप–प्रत्यारोप

आश्विन १, २०७३- देखिएका सबै सत्य हँुदैनन्। र, लुकेका कुरा असत्य नै हुन भन्न पनि मिल्दैन।  साँचो र झूटोको खेल समयले निर्धारण गर्छ। नाटक ...

Read more »

इजलासको त्यो बहस

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="418" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/16092016063157siyo-dhaago-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन १, २०७३- भर्खरै चौथो श्रेणीमा उक्लेको म बाह्रवर्षे ठिटो थिएँ । हामी त्यति बेला पूर्वी इलामको फिक्कलस्थित आदर्श चन्द्र पाठशालामा पढ्थ्यौं । हाम्रा शिक्षक चन्द्रभक्त कसजुले हामी दस बाह्र छात्रहरूलाई दार्जिलिङ र खर्साङ घुमाउन लगेकाले हामी अत्यन्तै उत्सुक र उत्साहित थियौं । त्यसै भ्रमण समूहमा पाठशालाका अध्यक्ष मेरा पिता प्रजापति उपाध्याय पनि हुनाले म अझ बढी रौसिएको थिएँ ।<br />झन्नै दस किलोमिटर पर्ने पशुपतिनगर फाटकसम्म मात्र होइन, त्यसपछि चार किलोमिटर टाढा सिमाना बजारसम्म पैदलै हिँडेर हाम्रो भ्रमणदलले गाडी भेट्यो र दुइटा सस्याना गाडीमा खाँदखुँद हुँदै हामी दार्जिलिङ पुग्यौं अनि त्यसपछि बस चढेर खर्साङ पुगी त्यहींको धर्मशालामा बस्यौं ।<br />भोलिपल्ट चियाखाजा खाई हाम्रा शिक्षकले पढेको पुष्परात्री माध्यमिक विद्यालय र क्रिस्तानहरूले चलाएका छात्रहरू मात्र पढ्ने सन्त अल्फोन्सस अनि छात्राहरू मात्र पढ्ने सन्तजोसेफ माध्यमिक विद्यालयहरू घुमेपछि त्यहाँको चलचित्रगृहमा साँझतिर हिन्दी फिलिम पहिलोपल्ट हेर्न पाउँदा हामी गाउँले ठिटाहरू गद्गद् भएका थियौं ।<br />हामी मक्ख पर्न पाएको अर्को अति स्मरणीय अनुभवचाहिँ पहाडका घुम्तीहरूमा छक्छक् छक्छक् गर्दै कुद्ने रेल हो जसमा दुई दिनपछि खर्साङबाट चढेर २६/२७ किलोमिटर छिचोल्दै र लामो सर्पजस्तै गुँडुल्किँदै हामी दार्जिलिङको धीरधाममास्तिर स्थित बिसौनीमा ओर्लन पाएका थियौं । त्यस रेलयात्रामा धुममा कुइँक्क घुम्दै र बतासे डाँडालाई फन्को मार्दै दार्जिलिङ नगरको हेरिरहुँजस्तो अद्वितीय दृश्यलाई अवलोकन गर्ने अवसर पनि हामीलाई प्राप्त भएको थियो ।<br />दार्जिलिङमा पनि हामी धर्मशालामै बसेका थियौं र त्यहाँका चोक बजार, चौरस्ता, महाङ्काल डाँडो र अति सुन्दर फूलबारीमा घुमेका थियौं । त्यहाँ रिङ्क् र क्यापिटल नाउँका दुई चलचित्रघर थिए र तिनमा हामीले हिन्दी मात्र होइन हाम्रो जीवनमा सर्वप्रथम अंग्रेजी चलचित्र पनि हेर्‍यौं । चौरस्तातिर जाँदा बायाँतर्फ पर्ने ‘प्लिभा’ भन्ने उच्च वर्गको भोजनालयबाट एकजना सामान्य उचाइका नेपालीलाई हामीले एउटी कुइरिनीसित च्याप्प अँगालो मार्दै बाहिर निस्केका देख्यौं । हाम्रा शिक्षकले मेरा पिताका कानमा खुसुक्क टिप्पणी गरेको मैले सुनें, ‘यिनै हुन् नि दार्जिलिङका सर्वश्रेष्ठ उकिल † यिनले सयौं मुद्दाहरू लडे, तर आजसम्म कहिल्यै हारेका छैनन् †’<br />मेरा पिताले अलिक उच्च स्वरमा भन्नुभयो, ‘तर भोलि जुन मुद्दालाई यिनले लिएका छन् त्यसमा यी हार्छन् भनेर सारा दार्जिलिङबासी नेपालीहरू त्राहीत्राही भएका छन् भनेर अघि म मेरा मित्र चन्दु अग्रवालको पसलमा जाँदा यहाँका मानिसहरू हल्ला गर्दै थिए ।’<br />‘यी त असाध्यै सफल उकिल हुन् । मुद्दामा बहस गर्दा दुई पक्षमध्ये एउटा पक्ष नेपाली रहेछ भने उनी अनेपालीले शुल्क तिरेर उनलाई लगाए पनि त्यसको विपक्षीतर्फका नेपालीलाई नै जिताउँछन् रे,’ शिक्षकले भन्नुभयो ।<br />‘हो त नेपाली भनेपछि यी हुरुक्कै हुन्छन् र त यी दार्जिलिङभरि अत्यन्त जनप्रिय छन् ।’<br />पिताले भन्नुभयो, ‘यी रूपनारायण सिंह हुन् र यिनको नाम सारा नेपालीका जिब्रैमा अल्झेको छ ।’<br />‘अध्यक्षज्यू, यी त ठूला र प्रसिद्ध लेखक पनि हुन् । तारा, तिमीलाई मैले अस्ति पढ्न दिएको उनको उपन्यास ‘भ्रमर’ कस्तो लाग्यो त तिमीलाई ?’<br />‘साह्रै राम्रो, मीठो र सजिलो लाग्यो सर ।’ मैले भनें ।<br />केही छात्रहरूले जाडो भएकाले सुइटर किन्न अनुरोध गर्दा पिताजीले चन्दुको पसलमा हामीलाई पुर्‍याउनुभयो । त्यहाँ त हूलका हूल मानिसहरू रूपनारायण सिंहको बारेमा कुरा गर्दै रहेछन् ।<br />एउटाले भन्यो, ‘यसपालि भने रूपनारायणले पक्कै हार्ने भए ।’<br />अर्काले थप्यो, ‘हार्न त मुद्दाको बहसमा उनी के हार्थे र ? नेपालीलाई नै जिताउने उनको बानीले यसपालि चाहिँ उनलाई खोले खुवाउने भयो ।’<br />मेरा पिताले सोध्नुभयो, ‘किन नि ?’<br />त्यसले व्याख्या गर्‍यो, ‘मुद्दा लर्तरो छैन । यहाँको ठूलो गोरा हाकिमकी मेमलाई एकजना नेपालीले बलात्कार गरेको भन्ने उजुरी रहेछ अनि अंग्रेजीहरूको राजमा कसरी नेपालीलाई जिताउनु ?’<br />अर्काले निष्कर्ष निकाल्यो, ‘इन्द्रको बाबु चन्द्रे आए पनि यसपालि रूपनारायणले नेपालीलाई जिताउन एक सक्तैनन् दुई सक्तैनन्, तीन सक्तैनन् ।’<br />हाम्रा शिक्षकले सोध्नुभयो, ‘बलात्कारको दोष लागेको नेपालीचाहिँ को परेछ नि ?’<br />एकजना युवकले सुनायो, ‘रतनलाल ब्राह्मण त हुन् नि । कम्युनिस्ट नेता क्या । उनी ट्याक्सी चलाउँछन् । ट्याक्सीमा हालेर लेबोङतिर लाँदा बाटामा त्यस कुइरिनीलाई उनले पूरै हातपात गरे रे । भोलि तल कचहरीमा मानिसहरूको धुइरो लाग्दैछ । रूपनारायणले सधैं त जसरी पनि बहस जितेरै छाड्थे, उनको पहिलो हार हेर्न पूरै दार्जिलिङ ओइरिँदै छ ।’<br />हामी पनि भोलिपल्ट भोजन गरी हतारहतार ट्याक्सी बिसौनी नाघेर अलिक तलतिर पर्ने कचहरी भवनको (अर्थात् जिल्ला न्यायालयको) आँगनमा पुग्यौं ।<br />अत्यन्त रमाइलो बहस थालियो । पुतलीटाई र सुटमा जमेका उकिल रूपनारायण सिंहले कुइरिनीको तर्फबाट बहस गर्ने भनी शुल्क लिए तापनि उनले साम्यवादी नेता ड्राइभर रतनलाल ब्राह्मणलाई नै जिताउलान् भन्ने आशा गर्ने नेपालीहरू त्यहाँ अटेसमटेस भएर भेला भएका थिए । एउटाले भन्यो, ‘रूपनारायणले यसपालि कुइरिनीलाई नै जिताउँछन्, हेरिराख न । अंग्रेजहरू भारतका शासक हुन् र उनको विरुद्धमा उनी के जान्थे, जान सक्थे ? फेरि ठूला हाकिमकी पत्नी मेमसाहेबलाई कम्युनिस्ट रतनलाल बाजेले करुणीजस्तो जघन्य अपराध गरेका छन् ।’<br />अर्काले टिप्पणी गर्‍यो, ‘हो त । फेरि रूपनारायण सिंह कम्युनिस्टहरूलाई हेरिसक्तैनन् । अन्त ?’<br />रूपनारायण सिंहले गोजीबाट अत्यन्त होसियारीसाथ एउटा सियो र अलिकति लामो धागो निकाले । धागाको पुच्छर बटारेर उनले त्यस गोरी मेमलाई दिए अनि रतनलाललाई सियो दिँदै बिस्तारी भने, ‘सियोको फेद मेमसाहेबलाई देखाउनू अनि जब ऊ प्वालमा धागो छिराउन खोज्छे नि, बिस्तारी हल्लाइदिनू, छिराउन नसकोस् है ।’<br />अनि अनोठो र औधि रमाइलो दृश्य हामीले हेर्न पायौं । अग्ली, गोरी र सुन्दरी स्त्री धागाको छेउ बटार्दै रतनलाल बाजेले समातेको सियो ताकेर छिराउने प्रयत्न गर्ने र बाजेचाहिँ सियो केही हल्लाइदिने । जति प्रयत्न गर्दा पनि धागो छिराउन त्यसले सकिन । अंग्रेजीमा त्यसले प्रतिवाद गरी, ‘यो ड्राइभर फटाहा हो, सियो हल्लाउँछ अनि मैले कसरी यो धागो त्यसमा छिराउनु ?’<br />अनि कुशाग्र बुद्धिका उकिल रूपनारायण सिंहको तर्क प्रकट भयो, ‘न्यायाधीश महोदय, कुरो स्पष्ट छ । यी महिलाले जसरी धागो छिराउन सकिनन् उसरी नै यिनले पनि नमानेकी भए रतनलालले कसरी करणी गर्न सक्थे ? यौनसम्पर्क भएकै भए दुवैको राजीखुसीले नै भएको हो, नत्र बिचरा नेपाली ड्राइभरलाई बिनबिच्चमा यस्तो अपत्यारिलो र दुष्ट दोष लगाउन पाइँदैन । कृपया यो हेपाहा मुद्दा खारिज गरिपाऊँ †’<br />साँच्चै नै करणी प्रमाणित भएन । मुद्दा खारिज भयो । प्रहरीले समातेर ठिङ्ग्याइएका कम्युनिस्ट नेता रतनलाल बाजे छुटे ।<br />यो वास्तवमा रुपनारायणले जस्तै अवस्थामा पनि नेपालीलाई नै जिताउने उनको सिद्धान्त तथा बानीको उदाहरण हो । उनी नारीलाई ठूलो श्रद्धा गर्दथे र गर्नु पनि पर्दछ ।<br />आफू छुटेपछि रतनलालले रूपनारायण सिंहका समक्षमा गई आँसुआँसु हुँदै धन्यवाद प्रकट गरे तर रूपनारायण सिंह साम्यवादका कट्टर विरोधी थिए । रतनलाल नेपाली भएकैले उनले सहयोग गरेका थिए । उनीतिर हेर्दा पनि नहेरी रूपनारायण घरतिर लागे र जीवनभरि फेरि उनी कहिल्यै रतनलालसँग बोलेनन् ।<br />हाम्रा शिक्षकले भन्नुभयो, ‘तारा, म तिमीलाई ‘कथानवरत्न’ उपहार दिन्छु । नौवटा साह्रै राम्रा कथाहरू भएको त्यो पुस्तक सिंहकै हो । त्यहाँ ‘आमा’ भन्ने कथा पढ्यौ भने तिमीलाई सबै कुरो छर्लङ्ग हुनेछ †’<br />म बाह्रवर्षे ठिटाले त्यति बेला राम्ररी बुझ्न सकिनँ, तर जब वर्ष बित्तै गए अनि पो थाहा पाएँ रूपनारायण सिंह त महान् र सफल उकिल मात्र नभएर अति विशिष्ट साहित्यिक व्यक्तित्व पो रहेछन्, नेपाली भाषा साहित्यका शैलीशिरोमणि रहेछन् जसको भाषा शैलीलाई अनुकरण गरेर नै म यहाँसम्म आइपुगें ।<br />यस्ता अद्भुत प्रतिभासम्पन्न व्यक्तित्वको सम्झना मात्र गर्दा पनि मेरो शिर स्नेह र श्रद्धाले झुक्छ ।<br />Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160916183215.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a><br /></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

इजलासको त्यो बहस

आश्विन १, २०७३- भर्खरै चौथो श्रेणीमा उक्लेको म बाह्रवर्षे ठिटो थिएँ । हामी त्यति बेला पूर्वी इलामको फिक्कलस्थित आदर्श चन्द्र पाठशालामा ...

Read more »

तपाईं एक्लै ?

<div style="text-align: justify;"> निबन्ध<br /><br /><img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="384" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/16092016062155aklo-1000x0.jpg" width="640" /><br /><div> आश्विन १, २०७३- ‘तपाईं एक्लै ? हो नि ।’<br />‘हो ।’ अर्थात्, ‘हजुर ।’<br />यसरी ‘हो’ भनेर उत्तर दिंदादिंदैथाकेकोछु म । करिबदुई सय जनाले फोनमार्फत, इमेलमा, नमस्कारको उत्तरमा, चिया गफमा, कार्यालयमा जहाँजहाँ भेट भयो,मलाई सोधिरहे ‘तपाईं एक्लै आउनुभयो ?’पहिलेपहिले सोचेको थिएँ, यिनीहरू कति माया गर्दा रहेछन् मलाई । तर पछि आभास हुन थाल्यो यो चिन्ता अर्कै कुराको हो । एकदिन मभित्र विद्रोह पलायो । त्यसपछि एउटा सोच आयो । मैले ढा“ट्न थालें । ‘होइन नि, सबै आएको ।‘मैले कहिल्यै केटा साथीलाई यसरी एक्लै कि श्रीमती स“गै आएकी छन् भनेर प्रश्न सोधेको सुन्दिनँ । न त्यस्तो सोच नै आउँछ दिमागमा । न अरू पुरुष साथीहरूले उनीहरूका पुरुष साथीलाई तिम्री श्रीमती आइनन् भनेर बेसरोकार सोधेको सुनेको छु ।<br />‘एक्लै कहाँ छु र म ?मसँग मैले जन्माएका दुई सन्तान सँगै छन् ।’‘मान्छे एक्लै त जन्मिने हो सधैं दोक्लो कहाँ पाउनु ?’यसरी बटारिएर पनि उत्तर दिएँ । के हो एक्लोको अर्थ ?के हुन्छ यिनलाई म एक्लै आउँदा । एक्लै बस्दा ।मेरो भा“डोमा चामल हालिदिने सोचमा छन् कि ?म हिँड्ने बाटोमा फूल ओछ्याइदिन हो कि सोधेका ?कि मलाई उपभोग गर्ने मनसायमा छन् ?मैले थेत्तरा प्रश्नसँग आजित भएर थेत्तरो प्रतिरोध मनमनै सोचिरहें ।<br />जब मैले सबै आएका छौं भन्थें । त्यसपछि अरू केही नभएजस्तो उनीहरू सन्तुष्ट हुन्थे । जब एक्लै आएको हो भनेर उत्तर दिन्थें । सबैले जिब्रो काड्थे ।त्यसपछि भन्ने गर्थे— बिचरा तपाईंको श्रीमान् । के गर्नुहुन्छ एक्लै ?खाना पकाउनु कि अफिस जानु कि ? कसरी मेन्टेन गर्नुहुन्छ ?सबै काम आफैं गर्नुहुन्छ कि कोही छ सघाउने ?तिनीहरू प्रश्नमै आत्तिएका हुन्थे । कति भन्थे,‘यसरी श्रीमान्लाई कहा“ एक्लै छाडेको, सल्केलान् कतै ?‘ कति त प्याच्च भन्थे बिचरा बाहुन कति सोझा रहेछन् ?<br />‘खै यस्तै भयो व्यवहार’मैले यसरी उत्तर दिएँ। पहिला–पहिला त यो प्रश्नको उत्तर मैले सामान्य भाषामादिए“ । ‘यस्तै सल्लाह भयो । उहाँले नै जाऊ भन्नुभएको ।’यो प्रश्न अति नै दोहोरिन थाल्यो । पछि मैले उत्तर नदिई भएन । अनि खुत्तिएर भनें,‘मैले उहाँको हातखुट्टा ल्याइदिएकी छुइनँ । उहाँसँग भएका हातखुट्टा आफैं चलाउनुहुन्छ होला नि ।’<br />अरबमा गएका लाखौं दाजुभाइका श्रीमतीहरू एक्लै छन् । तिनीहरूको चासो कत्तिको छ हँतपाईंलाई ?वैधव्यको एैकान्तिक जीवन बिताइरहेका उमेरदारी कति केटीलाई तपाईंले को–को केटा खोजिदिनुभयो र सम्झाउनुभयो विवाह गर्न ?कि तिनका आँसुका धारामा नुहाइरहनुभयो ? त्यो विदुर भएको साथीलाई कति दिनमा कुमारी केटी खोजेर बिहे गरिदिनुभयो ?किन सोध्दै हुनुहुन्छ प्रश्न ?ती मुग्लानमा एक्लै रोएका दाजुभाइलाई पनि यसरी नै सोध्नुभयो कि भएन ?कि तपाईं मैले श्रीमान् छाडेकै हो कि भनेर शंकामा हुनुहन्छ ? घर झगडा गरेको रेकर्ड खोज्न चाहनुहुन्छ ?हाम्रो सम्बन्धको अनुसन्धान गर्न चाहनुहुन्छ कि ?यसरी मुर्मुरिन मन भयो मलाई । ‘मलाई मेरा श्रीमान्ले उनका छोराछोरीको गोठालो गर्न पठाएका, म आफू आएकै हुइनँ,’ कतिलाई यसरी उत्तर दिएँ ।कतिलाई लेख लेख्दैहुनुहुन्छ कि क्या हो भनेर उल्टै सोधें । त्यसपछि धेरैको फोन उठाउन छोडिदिए“ । आफन्तलाई भेट्न या फोन गर्न पनि छोडिदिएँ, सर्कलमा यस्तो खबर छुट्यो । ऊ काठमाडौं गएपछि फोन पनि उठाउन छाडी ।<br />बिचरा...। श्रीमान्लाई यसरी बिचरा भनेर मेरै साथीसंगाती, छिमेकी जानपहिचानले आफन्तले सम्बोधन गरेपछि मलाई पनि बिचरा लागे सबै पुरुष । बिचरा पुरुषहरू! बिचरो मानसिकता ! अवला त यिनीहरू हु“दारहेछन् । शब्दकोशले किन अवला भनेरआइमाईलाई इंगित गरेको होला । स्वास्नी भइन भने जागिरसमेत खान नसक्ने यिनीहरू कठै कति कमला हु“दा रहेछन् । यति कमला पुरुषहरू फेरि स्वास्नी स“गै भएपछि भने कति बलिया हुन सकेका । अधीन तिनैको । कतै जानुपरे आदेश तिनैको । शासन तिनैको । इज्जत तिनैको । स्याहार तिनैको । नाम तिनैको । आकाश तिनैको । हरे सवला ? कहा“निर छौं हऊ हामी ? मैले मलाई हामी नबिचराहरूमाझ खोजिरहें ।<br />धेरै आफन्त धेरै नजिककाहरूले ‘जे–जे भए नि यसरी छोडेरै नहिँड्नुपथ्र्यो’भनेजस्तो गरी अनुहारबाट विरक्तिका अभिव्यक्ति दिए । शब्द उच्चारण गर्न सकेनन् छेवैमा मौन बसिरहे । तर उनीहरूले मेरो दिनचर्या, मेरो सन्चोबिसन्चो, नयाँ ठाउँको जागिर र मेरो एक्लो यात्राको अप्ठ्यारोको कुनै सन्दर्भै देखेनन् ।छोराछोरी कति पढ्दैछन् भनेर सम्म सोधेनन् । त्यसपछि लाग्यो म कति बलियो रहेछु । कम्तीमा आफ्नो व्यवस्थापन गर्न अरूको चिन्ता उपहार लिनु नपर्ने भएछु ।<br />हि“ड्नुअघिकाम सघाउने मानिस खोज्नुपर्यो भनेर यताउता सोधखोज गरेको धेरै भइसकेको थियो । केटामान्छे त घरैमा अटाउँदा रहेछन् । हत्तपत्त नपाइने । देश यस्तै छ, कहिले छोरो १६ वर्षको हुन्छ र अरब पठाउने र कमाउने धुनमा रहेका हुन्छन् बाआमा स्वयं । अरू उपायै पनि कहाँ दिएको छ र राज्यले ?कहाँ पाउनु बालिग केटा । काम पनि तिनलाई कम आउने । विश्वास अनुशासन केही नहुने । भरोसै भएन । केटी खोज्नु त झन् सकस रहेछ । पुरुषमान्छे मात्र बसेको घरमा ठाउँ कुठाउ झमेला आउन सक्ने । ठूला राखौं असुरक्षा । साना राखौं बालश्रमको आरोप । कति अमिल्दो स्थिति । कति असुरक्षित हुँदो रहेछ लोग्नेमान्छेको परिवेश । केटो त जहा“ पनि घा“डो मात्र । छक्क पर्दै मेरा अबलालाई अकेला छोडेर म पनि मन खुम्च्याउँदै हिँडेकी त हुँउनकै आदेशमा । तर यो राजधानीकोदिमागको गाण्डिव घरी न घरी मलाई प्रश्नका तीरवर्षा गराइरहन्छ ।तपाईं एक्लै आउनुभो ?<br />हे प्रारब्ध !यसरी के–के उत्तर दिएर मैले कति समय बिताउनुपर्ला  । भन्न मन लाग्छ ‘अवला हो ! संसारमा मान्छेले आफ्नो जीवन बिताउन आफ्नै कर्म खानुपर्छ । अथवा, जीवन केही क्षणको नाटकजस्तो हो । मन दह्रो बनाऊ र गर आफ्नो स्याहार आफैं । तिमीलाई त्यो सुविधाको चिन्ता भइरहेको हो । आफ्नो सत्ताको संरचनामा केही परिवर्तन भए साह्रै ननिको दुख्छ सत्ताधारीको मन, त्यति न हो । त्यो आराम जोबाट मेरा बिचरा वञ्चित भएका छन्,तिमीलाई त्यसैको चिन्ता होला । तर मैले केही लिएर आएकी छैन सिवाय उनको सम्झना र म ।<br />Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160916182221.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com</a></div> </div>

तपाईं एक्लै ?

निबन्ध आश्विन १, २०७३- ‘तपाईं एक्लै ? हो नि ।’ ‘हो ।’ अर्थात्, ‘हजुर ।’ यसरी ‘हो’ भनेर उत्तर दिंदादिंदैथाकेकोछु म । करिबदुई सय जनाले फोनम...

Read more »

चार मुलुकका ३३ चित्रकार सहभागी अन्तराष्ट्रिय चित्रकला कार्यशाला हेटौंडामा सुरु

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="384" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/17092016063444Art-1000x0.jpg" width="640" />आश्विन १, २०७३- मकवानपुरको हर्नामाडी गुम्बाडॉडामा शनिबारदेखि अन्तराष्ट्रिय चित्रकला कार्यशाला सुरु भएको छ  ।<br /> चीन, भारत, बंगलादेश र बेलायतका चारसहित ३३ चित्रकारहरु सहभागी कार्यशालाको बंगलादेशकी ख्यातीप्राप्त चित्रकार फहमिदा इनाम काकोलीले क्यानभासमा चित्र कोरेर उद्घाटन गरेकी हुन् ।<br /> कार्यक्रममा वरिष्ठ चित्रकार गोविन्दराज डंगोल, भारतीय चित्रकार सुरेश के नायर, लक्ष्मण भुजेललगायतले चित्रकला कार्यशालाबारे प्रकाश पारेका थिए ।<br /> ‘अन्तराष्ट्रिय ख्याति प्राप्त चित्रकारहरुलाई एकै स्थानमा भेला गरेर चित्र बनाउन लगाएको नेपालमा नै यो पहिलो हो’, वरिष्ठ चित्रकार केके कर्माचार्यले भने, ‘यस्तो कार्यशालाले चित्रकारहरुको ऊर्जा बढाउँछ ।’ हर्नामाडी कला प्रतिष्ठानले कार्यशाला आयोजना गरेको हो ।<br /> हेटौंडा बजारबाट १८ किलोमिटरको दुरीमा रहेको उक्त स्थानमा २०६९ मंसिरमा १५ दिने अन्तराष्ट्रिय मूर्तिकला कार्यशाला आयोजना गरिएको थियो ।<br /> सोज ५ गतेसम्म सञ्चालन हुने कार्यशालामा ४ विदेशीसहित अन्तर्राष्ट्रियस्तरका ३३ जना चित्रकारहरु रहेको आयोजक डा. तारालाल श्रेष्ठले बताए । कार्यशालामा कोरिएका चित्रहरु गुम्बाडाँडामा नै राखिने छ ।<br /> Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160917183455.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com</a></div>

चार मुलुकका ३३ चित्रकार सहभागी अन्तराष्ट्रिय चित्रकला कार्यशाला हेटौंडामा सुरु

आश्विन १, २०७३- मकवानपुरको हर्नामाडी गुम्बाडॉडामा शनिबारदेखि अन्तराष्ट्रिय चित्रकला कार्यशाला सुरु भएको छ  । चीन, भारत, बंगलादेश र बेलायत...

Read more »

महिला सुरक्षा गार्डलाई यौन दुर्व्यवहार गरेको भन्दै कलाकार सन्तोष पन्तविरुद्ध उजूरी

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/17092016061659Santosh_Panta_Photo-1000x0.jpg" width="640" /></div> <div style="text-align: justify;"> आश्विन १, २०७३- बीपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानको एक महिला सुरक्षा गार्डले कलाकार सन्तोष पन्तले आफूमाथि यौन दुर्व्यवहार गरेको भन्दै प्रहरीमा उजूरी दिएकी छन् । केटिएम सेक्युरिटी सर्भिसमा कार्यरत २४ वर्षीया महिलाले केटिएम सेक्यूरीटिका अध्यक्ष रामेश्वर साह र कलाकार पन्तले आफूमाथि यौन दुर्व्यवहार गरेको भन्दै उजूरी दिएकी हुन् ।<br /> कलाकार पन्त केटिएम सेक्युरिटी सर्भिसका ब्राण्ड एम्बेसडर हुन् । शुक्रबार मध्यरातमा प्रतिष्ठानको  गर्ल्स होस्टेल प्रवेशद्वारमा सुरक्षाका लागि उभिइरहेको बेला आफूलाई पन्तले संवेदनशील अंगमा हात लगेको र व्यक्तिगत जीवनसँग सम्बन्धित प्रश्न सोधेको आरोप उजूरीमा छ ।<br /> त्यसबेला पन्तसँगै केटीएमका सञ्चालक अध्यक्ष रामेश्वर साह, निरीक्षक विष्णु कोइराला, हेडगार्ड राजेन्द्र तामाङलागयत पाँच जनाको समूह महिला होस्टलमा पुगेका थिए । प्रतिष्ठानको महिला होस्टलमा बेलुका ११ बजेपछि जोसुकै आएपनि प्रवेश निषेध गरिएको छ ।<br /> केटिएमकै अध्यक्ष साहले ‘हामी आएपछि केको नियम चाहिन्छ, महिला होस्टलको गेट खोल’ भनेर हप्काएपछि गेट खोल्नु बाध्य भएको पीडित महिलाले बताइन् । साहले पनि आफूलाई श्रीमान् भए नभएको, छोराछोरी भए नभएको, केटिएममा काम गरेपछि र अगाडिको शारीरिक तौल र नाप के कति घटबड भएको भनेर सोधेको पीडित महिलाले बताइन् । उनले भनिन्, ‘सुरक्षा गार्ड नै आफ्नै सिनियरहरुबाट र कलाकार भनौदाहरुबाट असुरक्षित भएपछि कसरी अरुको सुरक्षा गर्न सकिन्छ ? यस्ताहरुलाई कारवाही नभए काममा फर्किन्न ।’<br /> साहले नीजि प्रश्न सोधेर हैरान बनाए लगत्तै पन्तले यौन दुव्र्यहार गरेको पीडित महिलाले बताइन् । केटीएम सेक्युरीटि सर्भिसमा १२ महिला सुरक्षाकर्मी कार्यरत छन् ।<br /> महिला अधिकारकर्मी मन्जु भण्डारीले दोषीउपर कारवाही गर्न माग गरिन् । भण्डारीले भनिन्, ‘रातको समयमा चिकित्साशास्त्र अध्ययरत युवतीहरु बस्ने गर्ल्स होस्टलमा प्रवेश गर्नुको उदेश्य के थियो र आफ्नै महिला सुरक्षा गार्डमाथि यौन दुर्व्यवहार गर्नुको कारण नखुलेसम्म छाड्ने छैनौं ।’<br /> प्रहरी नायव निरीक्षक ढकेन्द्र खतिवडाले उजूरीको आधारमा आरोपित पक्षलाई पक्राउ गरी अनुसन्धान गर्ने बताए ।<br /> Source:<a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160917181821.html" target="_blank"> http://kantipur.ekantipur.com</a></div> <div style="text-align: justify;"> </div>

महिला सुरक्षा गार्डलाई यौन दुर्व्यवहार गरेको भन्दै कलाकार सन्तोष पन्तविरुद्ध उजूरी

आश्विन १, २०७३- बीपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानको एक महिला सुरक्षा गार्डले कलाकार सन्तोष पन्तले आफूमाथि यौन दुर्व्यवहार गरेको...

Read more »

मोटरसाइकल दुर्घटनामा एकको मृत्यु, एक घाइते

<div style="text-align: justify;"> <img alt="Image result for motorcycle accident cartoon pic" class="irc_mi iXskudbTglkU-pQOPx8XEepE" height="406" src="http://orig09.deviantart.net/ef6f/f/2014/182/f/2/motorcycle_accident_by_anthonyholden-d7os34q.gif" style="margin-top: 0px;" width="640" />आश्विन १, २०७३- डडेल्धुरा जिल्लाको अनारीखोलीबाट सदरमुकाम अमरगढी तर्फ आइरहेको मोटरसाइकल चालकको मृत्यु भएको छ भने एक यात्रु घाइते भएका छन् ।<br /><br />जिल्ला प्रहरी कार्यालयका अनुसार से४प ५२०० नम्बरको मोटरसाइकल चालक २२ वर्षे  रमेश अवस्थीको  मृत्यु भएको छ । बेलुका ६ बजे अनरीखोली र पोखराको जिरो प्वाइन्ट नजिक दुर्घटना भएको हो ।  चालकको उपचारको क्रममा उप क्षेत्रिय अस्पताल डडेल्धुरा ल्याउँदै गर्दा मृत्यु भएको हो ।<br /><br />मोटरसाइकल सवार यात्रु  १६ वर्षीय प्रियंका अवस्थीको उपचार अस्पतालमा भइरहेको छ ।  प्रहरीका अनुसार तीव्र गतिमा मोटरसाइकल चलाएकोले दुर्घटना भएको हो । मोटरसाइकल अनियन्त्रित भई पहाडतर्फ भित्तामा ठोकिन पुग्दा दुर्घटना भएको हो ।</div> <div style="text-align: justify;"> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160917202553.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com </a></div>

मोटरसाइकल दुर्घटनामा एकको मृत्यु, एक घाइते

आश्विन १, २०७३- डडेल्धुरा जिल्लाको अनारीखोलीबाट सदरमुकाम अमरगढी तर्फ आइरहेको मोटरसाइकल चालकको मृत्यु भएको छ भने एक यात्रु घाइते भएका छन् ...

Read more »

अध्यागमन प्रक्रिया छलेर विदेश पुग्छन् सुरक्षा अधिकारीहरु

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w img-one" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/miscellaneous/17092016084601sec-1000x0.jpg" width="640" />आश्विन १, २०७३- संयुक्त राष्ट्रसंघको आग्रहमा द्वन्द्वग्रस्त मुलुकमा खटिने नेपाली सेना, नेपाल प्रहरी र सशस्त्रका अधिकारी अध्यागमनको प्रक्रिया छलेर सहभागी हुने गरेको खुलेको छ । नेपाली सेनाका २ सय ३२ जना राहदानी नै नलिई सुडान पुगेको घटनाको अनुसन्धानका क्रममा राष्ट्रसंघीय मिसनअन्तर्गत सुडान, लाइबेरियालगायत देश जाने सेना, प्रहरी र सशस्त्रको टोली अध्यागमन जाँच नै नगरी अनधिकृत बाटो हुँदै विमानस्थलको धावनमार्गमा प्रवेश गर्ने गरेको खुलेको हो ।<br /> गत मंगलबार सुडान खटिएको सेनाको टोलीको साथमा पासपोर्ट नभेटिएपछि सुडानको अध्यागमनले नेपाल फर्काएको थियो । नेपाल फर्किएको टाली यतै ब्यागमा छुटेको पासपोर्ट लिएर पुन: सुडान पुगेको थियो । नेपाली नागरिक बिनाराहदानी सुडान पुगेको घटनाले अन्तर्राष्ट्रिय रूपमै नेपालको अध्यागमनको सुरक्षामाथि अन्तर्राष्ट्रिय चासो बढेपछि गृहमन्त्री विमलेन्द्र निधिले शुक्रबार अध्यागमन विभाग र त्रिभुवन विमानस्थलका अधिकारीसँग उक्त विषयमा छलफल गरेका थिए । उक्त घटनाको कारण खोज्दा शान्ति मिसनमा जाने सबै टोलीले अध्यागनको नियम पालना नगरी जाने र आउने गरेको तथ्य खुलेको हो ।<br /> जानकार अधिकारीका अनुसार मिसनमा सहभागी हुने तीनवटै सुरक्षा संगठनका सदस्य विमानस्थलको नियमित आगमन र प्रस्थान कक्ष प्रयोग नै गर्दैनन् । समूहका सदस्य अध्यागमनको नियमित बाटोको साटो जाँच पडतालबिनै विमानस्थलको उत्तरमा रहेको अनौपचारिक तारबारको गेट प्रयोग गरेर धावनमार्गमा पुग्ने गर्छन् । उनीहरू समूहगत रूपमा फर्कंदासमेत अध्यागमन र भन्सारको प्रक्रिया पूरा गर्दैनन् । उनीहरू सोही मार्गको प्रयोग गर्दै विमानस्थलबाट बाहिरिँदा उनीहरूको साथमा रहेको सामग्रीबारे न अध्यागमनलाई जानकारी हुन्छ न भन्सारलाई नै । सुरक्षा संगठनले मिसन अनुगमनका लागि गैरसुरक्षाकर्मीलाई समेत सँगै लैजाने गरेका छन् । मन्त्रालय स्रोतका अनुसार उनीहरू जाँदा र आउँदासमेत अध्यागनको कुनै प्रक्रिया पूरा गर्नु पर्दैन ।<br /> अध्यागमनका समस्याबारे ब्रिफिङ लिन बोलाएका अधिकारीबाट मिसनमा सुरक्षा संगठनले अपनाउने गैरकानुनी प्रक्रियाबारे जानकारी पाएपछि छलफल त्यसैमा केन्द्रित भएको थियो । ‘व्यक्तिगत रूपमा आउजाउ गर्नेहरू अध्यागमनको नियमित प्रक्रियाबाटै जान्छन्,’ बैठकमा दिइएको जानकारी उद्धृत गर्दै एक सहभागीले भने, ‘समूहगत रूपमा आउने र जानेहरूले अध्यागमनको नियमित प्रक्रिया पूरा गर्दैनन्, उनीहरूले समूहमा राहदानी पठाएर आगमन र प्रस्थानको स्टिकर लगाएर अनौपचारिक बाटोबाटै बाहिरिन्छन् ।’<br /> प्रारम्भिक अनुसन्धानमा सुडानमा रहेको टोलीलाई बदलीका लागि हिँडेको टोलीका सबै सदस्यको राहदानी एक व्यक्तिले लिएर अध्यागमनमा स्टिकर लगाएका थिए । राहदानी रहेको झोला यतै छुटदा सुडान पुगेका सबै राहदानीविहीन बनेका थिए ।<br /> सुरक्षा संगठनका अधिकारीसँग आफूहरूले पटक–पटक मिसनमा समूहगत रूपमा जानेहरू पनि अध्यागनको नियमित प्रक्रियाअनुसार नै जान छलफल गर्दा ‘हतियारलगायत बन्दोबस्तीका सामान हुने भएकाले सम्भव नहुने’ जवाफ आउने गरेको अध्यगमनका अधिकारीले गृहमन्त्रीलाई जानकारी गराउँदा गृहमन्त्री गम्भीर भएका थिए ।<br /> बैठकस्रोतका अनुसार अध्यागमन र गृहका अधिकारीको ब्रिफिङपछि गृहमन्त्री निधिले ‘राष्ट्रसंघीय मिसनमा सहभागी हुन जाने सुरक्षा संगठनका सदस्यलाई समेत अध्यागमनको नीति/नियमअनुसार औपचारिक प्रक्रिया पुर्‍याएर मात्रै प्रवेश अनुमति दिन’ निर्देशन दिएका थिए । ‘जुनसुकै निकायका सदस्य भए पनि अध्यागमनसम्बन्धी ऐन, नियम र कार्यविधि पालना गरेर मात्रै अध्यागनबाट आगमन र प्रस्थान गर्न अनुमति दिने प्रबन्ध गर्नू,’ दुवै निकायका अधिकारीको ब्रिफिङपछिको गृहमन्त्रीको निर्देशन उद्धृत गर्दै गृहका एक अधिकारीले भने ।<br /> <strong>‘सुरक्षामा संवेदनशील हुनू’</strong><br />अन्तर्राष्ट्रिय अपराधीको सहज आवागमनका कारण अध्यागमन र विमानस्थलको भन्सार आलोचित भइरहेको छ । बालयौन दुराचारमा अमेरिकाले अन्तर्राष्ट्रिय रूपमै खोजी सूचीमा राखेको अमेरिकी नागरिक केनिथ जोसेफ कोम्बस २ वर्षदेखि लगातार नेपाल आइरहँदा समेत अध्यागमनले ट्रयाक गर्न सकेन । प्रहरीको केन्द्रीय अनुसन्धान ब्युराले उनलाई ठमेलमा पक्राउ गरेपछि मात्रै उनी सन् २०१४ देखि लगातार नेपाल आइरहेको खुलेको थियो ।<br /> अफ्रिकी नागरिकहरू कोकिन बोकेर नेपाल आउँदासमेत अध्यागमन र भन्सारले पत्तो पाउने गरेका छैनन् । उनीहरू सहजै विमानस्थलबाट बाहिरिएर ठमेल लागयतका होटलमा पुगेपछि लागूऔषध नियन्त्रण ब्युरोले पक्राउ गरेपछि मात्रै उनीहरू अध्यागमन र भन्सारको सुरक्षा जाँचपास गरेर आएको खुल्ने गरेको छ । छलफलमा सहभागीका अनुसार मन्त्री निधिले अध्यागमन र विमानस्थलका अधिकारीलाई अन्य निकायसँग समेत समन्वय गर्दै अध्यागमन ऐन, नियम र कार्यविधिमा रहेर काम गर्न निर्देशन दिएका थिए ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160917204617.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a></div>

अध्यागमन प्रक्रिया छलेर विदेश पुग्छन् सुरक्षा अधिकारीहरु

आश्विन १, २०७३- संयुक्त राष्ट्रसंघको आग्रहमा द्वन्द्वग्रस्त मुलुकमा खटिने नेपाली सेना, नेपाल प्रहरी र सशस्त्रका अधिकारी अध्यागमनको प्रक्र...

Read more »

दसैंअघि नै मधेस आन्दोलनका मुद्दा फिर्ता : गृहमन्त्री

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="440" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/kantipur/politics/13082016071104Bimalendra_Nidhi_07-1000x0.jpg" width="640" />आश्विन १, २०७३- <span style="line-height: 1.6;">सरकारले मधेस आन्दोलनका क्रममा मुद्दा लागेका ३ सय ७४ जनाको मृद्दा दसैंअघि फिर्ता लिने प्रक्रिया अगाडि बढाएको छ । गृहमन्त्री विमलेन्द्र निधिका अनुसार उनीहरूमाथि १ सय ६० वटा मुद्दा छन् ।</span><br /> मधेसी मोर्चासँगको सहमतिअनुसार उनीहरूमाथिको मुद्दा फिर्ताको प्रक्रिया अगाडि बढाउन महान्यायाधिवक्ता, मोर्चाका तर्फबाट कानुन व्यवसायीहरूसँग छलफल चलिरहेको छ । मन्त्रालयमा शनिबार सुरक्षासँग सम्बन्धित सञ्चारकर्मीसँगको भेटमा गृहमन्त्री निधिले दसैंअघि नै मुद्दा फिर्ताको प्रक्रिया टुंग्याउने तयारी भएको बताए ।<br /> मोर्चाको सूचीअनुसार ५२ जनालाई सहिद घोषणा गरेर उनीहरूका परिवारलाई १० लाख दिइसकेको र छुटेका भनिएका १२ जनालाई सहिद घोषणा गर्न छानबिन भइरहेको पनि मन्त्री निधिले जानकारी दिए । उपचार खर्चको रकम भुक्तानीका लागि भने बिलसहितको विवरण मागे पनि मोर्चाले सरकारलाई उपलब्ध नगराएको उनले बताए ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-17/20160917203615.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a><br /><a href="http://bit.ly/2cxbQlp"></a></div>

दसैंअघि नै मधेस आन्दोलनका मुद्दा फिर्ता : गृहमन्त्री

आश्विन १, २०७३- सरकारले मधेस आन्दोलनका क्रममा मुद्दा लागेका ३ सय ७४ जनाको मृद्दा दसैंअघि फिर्ता लिने प्रक्रिया अगाडि बढाएको छ । गृहमन्त्र...

Read more »

उत्तरद्वारा फेरि आणविक परीक्षण

<div style="text-align: justify;"> <img alt="" class="img-responsive full_w maxh img-one" height="426" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/politics/10092016085430kim-jong-un-1000x0.jpg" width="640" />भाद्र २५, २०७३- उत्तर कोरियाले शुक्रबार अहिलेसम्मकै सबैभन्दा ठूलो परमाणु परीक्षण गरेको छ । जसका कारण ५ दशमलव ३ म्याग्निच्युडको कम्पन रेकर्ड भएको छ । उत्तर कोरियाले हालसम्म गरेको यो पाँचौं आणविक परीक्षण हो ।<br /> दक्षिण कोरियाको योनहयाप समाचार संस्थाले उत्तर कोरियाको उत्तरपूर्वी क्षेत्रमा महसुस गरिएको कम्पन कृत्रिम भएको उल्लेख गरेको छ । हालैको उपग्रहबाट खिचिएका तस्बिरका आधारमा खुफिया संस्थाले उत्तर कोरियाले यसअघि परमाणु परीक्षण गरेको क्षेत्रमा गतिविधि बढिरहेको भन्दै पाँचौं परीक्षणको संकेत गरेका थिए ।<br /> अमेरिकी भूगर्भ संस्था यूएसजीएसले शुक्रबार बिहान उक्त क्षेत्रमा मापन गरिएको कम्पन विस्फोटका कारण भएको जनाएको छ । यो वर्ष कम्युनिस्ट मुलुकले लगातार प्रतिबन्धित विनाशकारी हतियार परीक्षण गर्दै आएको छ । साथै नेता किम जोन उनले आफ्ना शत्रुहरूलाई हमला गर्ने धम्की दिंदै आएका छन् ।<br /> संयुक्त राष्ट्रसंघले उत्तर कोरियामाथि कुनै परमाणु वा क्षेप्यास्त्र प्रविधिको परीक्षण गर्न रोक लगाए पनि त्यसको पालना भएको छैन । शुक्रबार उत्तर कोरियाको राष्ट्रिय दिवस हो । यसलाई उत्तरले आफ्नो सैन्य शक्ति प्रदर्शन गर्ने अवसरका रूपमा प्रयोग गरेको छ ।<br /> <strong>संसारभर आक्रोश</strong><br />विश्वका नेताहरूले शुक्रबारको आणविक परीक्षणलाई लिएर कडा ढंगले क्षोभ प्रकट गरेका छन् । दक्षिण कोरियाले नेता किम जोन उन ‘पागल पारामा’ गएको टिप्पणी गरेको छ । चीनले यसको कडा हिसाबमा विरोध गरेको छ । जापानले खरो रूपमा आलोचना गरेको छ भने अमेरिकाले गम्भीर परिणतिको चेतावनी दिएको छ । रसियाले उत्तर कोरियाबाट यस्ता कार्य अविलम्ब रोकिनुपर्ने भनेको छ ।<br /> राष्ट्रसंघीय सुरक्षा परिषद्को यस विषयलाई लिएर छिट्टै बैठक बस्दैछ । उत्तरले यो वर्षको सुरुमै तथाकथित ‘हाइड्रोजन बम’ परीक्षण गर्दा राष्ट्रसंघले पहिलेदेखि लगाउँदै आएको नाकाबन्दीलाई थप कडा बनाएको थियो । त्यसका बावजुद उत्तरले फेरि यो परीक्षण गरेको हो ।<br /> सन् २००६ मा पहिलो पटक परीक्षण गरेयता राष्ट्रसंघले अहिलेसम्म ५ पटक नाकाबन्दी थपिसकेको छ । विश्वका शक्ति मुलुक र क्षेत्रीय शक्ति मुलुक सम्मिलित विभिन्न चरणका वार्ताले उत्तरको आणविक कार्यक्रममा अलिकति पनि अंकुश लाग्न सकेको छैन ।<br /> उत्तर कोरियाले शुक्रबार विज्ञप्ति जारी गर्दै धम्की र नाकाबन्दीप्रति रोष प्रकट गरेको छ । उत्तरले एउटा सार्वभौम मुलुकको आत्मरक्षाको अधिकारलाई कुण्ठित गर्न अमेरिकी नेतृत्वका शक्तिहरू लागेको भन्दै भत्र्सना गरेको छ । अमेरिका र दक्षिण कोरियाले दक्षिणमा क्षेप्यास्त्र प्रतिरोधी (एन्टीमिसाइल डिफेन्स सिस्टम–थाड) स्थापना गर्न लागेपछि उत्तर क्रुद्ध बनेको हो ।<br /> उत्तरका पछिल्ला गतिविधिले उसको एक्लो सहयोगी मुलुक चीन पनि क्षुब्ध भएको देखिएको छ । यस वर्षका दुवै परीक्षणमा चीनले विरोध अभिव्यक्त गरेको छ । चीनको विदेश मन्त्रालयले उक्त घटनालाई लिएर कूटनीतिक रूपमा विरोध दर्ता गर्ने उल्लेख गरेको छ । साथै अवस्था बिगार्ने कुनै पनि गतिविधि नगर्न उत्तरलाई आग्रह गरेको छ ।<br /><br />प्युङे भूमिगत आणविक क्षेत्र नजिक परीक्षण गरिएको घण्टौंपछि राज्य नियन्त्रित टीभीका माध्यमबाट त्यससम्बन्धी समाचार दिइएको थियो । दक्षिण कोरियाली सैन्य खुफियाका अनुसार परीक्षण विस्फोटको विस्फोटकीय परिणाम १० किलो टन थियो, जुन आजसम्म उत्तरले गरेको सबैभन्दा भारी परिमाणको हत्कण्डा हो । केही विश्लेषकहरूले चाहिँ २० किलो टन नै प्रयोग भएको आकलन गरेका छन् । सन् १९४५ मा अमेरिकाले जापानको हिरोसिमामा खसालेको बमको विस्फोटकीय परिमाण १५ किलो टन थियो ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-10/20160910085644.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com </a><br /> <br /><a href="http://bit.ly/2cK7u6l"></a></div>

उत्तरद्वारा फेरि आणविक परीक्षण

भाद्र २५, २०७३- उत्तर कोरियाले शुक्रबार अहिलेसम्मकै सबैभन्दा ठूलो परमाणु परीक्षण गरेको छ । जसका कारण ५ दशमलव ३ म्याग्निच्युडको कम्पन रेकर...

Read more »

९/११ को आक्रमणमा मारिनेहरुको जीवन गाथालाई एउटै मालामा उन्ने प्रयास

<div style="text-align: justify;"> <img alt="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/110920160221122016-09-10T213904Z_2_MTZGRQ-1000x0.jpg" height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/110920160221122016-09-10T213904Z_2_MTZGRQ-1000x0.jpg" width="640" />भाद्र २६, २०७३- <span style="line-height: 1.6;">अल्बर्ट ओग्लेट्री वल्र्ड ट्रेड सेन्टरको उत्तरी टावरको कान्टोर फिज्गेराल्ड क्याफेटेरियामा काम गर्थे । उनी फोर्टे फुड सर्भिसमा फुड ह्यान्डरका रुपमा जागिरे थिए । सन् २००१ को सप्टेम्बर ११ मा अमेरिकाको आर्थिक राजधानी न्यूयोर्कस्थित वल्र्ड ट्रेड सेन्टरमा गरिएको आतंकवादी आक्रमणमा मारिने २९ सय ८३ र १९९३ फेब्रुअरी २६ मा ट्रेड सेन्टरमा भएको बम बिस्फोटनमा मारिने मध्येका उनी एक हुन् ।</span><br /> ओग्लेट्री त्यस्ता ७ पीडित पनि हुन् जसको तस्बिर तल्लो म्यानह्याटनस्थित ‘नेशनल सेप्टेम्बर ११ मेमोरियल म्युजियम’ को ठूलो ग्यालरीमा टांगिएको छैन । संग्राहलयका अधिकारीहरुले उनको तस्बिर उपलब्ध गराउन सक्ने वा बनाउन मद्दत गर्न सक्नेको वर्षौं खोजि गरेपनि केही फेला पार्न भने सकेका छैनन् ।<br /><br />त्यहाँ रहेका तस्बिरहरुले सेप्टेम्बर ११ पछिका सुरुवाती समयलाई वर्णन गरिरहे झैं लाग्दछ । घटना लगत्तै ल्याम्पपोस्ट, बुलेटिन बोर्ड र अस्पतालका भित्ताहरुमा टाँसिएका ‘हराएका’ व्यक्तिको तस्बिरले त्यहाँ हुँदै अगाडि बढ्नेलाई आफूलाई कहीँ कतै देखेको सम्झना गराउन बाध्य गराएको क्षणको याद दिलाई दिन्छ । त्यही तस्बिरहरुले नै विभिन्न छापा तथा अनलाइनका पृष्ठहरु भरिएका थिए । तिनै तस्बिर बोकेर मानिसहरु श्रद्धाञ्जली सभा र विरोध प्रदर्शनका लागि भेला भएका थिए ।<br /><br />संग्राहलयको उद्देश्य सामान्य तर चुनौतीपूर्ण छ– हरेक मृतकको तस्बिर संकलन गरेर त्यसलाई दु:ख, पीडा, जीवन र खुशीको एउटै मालामा उनेर प्रस्तुत गर्नु ।<br /><br />‘हाम्रो सुरुदेखिको उद्देश्य भनेकै उक्त घटनामा मारिएका सबैको तस्बिर यहाँ लगाउनु हो,’ संग्राहलयका मुख्य क्युरेटर जानसेड्लर रामिरेजले भने ।<br /><br />त्यहाँ सेप्टेम्बर ११ का दिन न्यूयोर्क, पेन्टागन र १९९३ मा मारिएका ६ जनाको तस्बिरहरु टांगिएका छन् । ‘बाहिर मेमोरियलमा लेखिएका नामहरुसँग यी तस्बिरलाई जोड्नु हाम्रो लागि चुनौतीपूर्ण कुरा हो,’ डा. रमिरेजले भने, ‘हामी मनगणन्ते तथ्यांकको पछाडि लागेका छैनौं । हामी त्यस दिन मारिएका हरेक व्यक्तिलाई सम्मान गर्दै उनीहरुलाई चिन्नेले सधैं सम्झिरहन सकुन् भन्ने चाहन्छौं ।’<br /><br />तीनजना मृतकका परिवारले आफ्ना सदस्यको तस्बिर सार्वजनिक रुपमा प्रदर्शन नगर्न आग्रह गरेका छन् । त्यसकारण १० जनामध्ये सातजनाको खोजी अहिले पनि जारी छ ।<br /><img height="352" src="http://assets-cdn.ekantipur.com/images/third-party/miscellaneous/110920160221129-11-mood.jpg" width="640" /><br />ग्यालरीमा ५ इन्च चौडाई र ७ इन्च लम्बाईका ३ हजार तस्बिर अटाउँछन् । जसमा १२ खण्ड छन् र एक खण्डमा २५० तस्बिर राखिएको छ । १० मृतक जसको तस्बिर फेला पारिएको छैन वर्णानुक्रम अनुसार उनीहरुको स्थान खाली राखिएको देखिन्छ । उनीहरुको अनुहारको ठाउँमा एउटा सिरुको रुखको रातो मिसिएको हरियो पातको तस्बिर राखिएको छ ।<br /><br />बिना तस्बिरका ती नामहरु ४८ वर्षीय ग्रेजोरियो म्यान्युल चाभेज, ४३ वर्षीय केरेन गोर्डन, ३७ वर्षीय विल्फेर्डो मेर्काडो, ४९ वर्षीय अल्बर्ट ओग्लेट्री, ४३ वर्षीय आन्टोनियो डार्से प्राट र ४४ वार्षीय चिङ पिङ टुङ छन् ।<br /><br />हालसम्म अपरिचित सातजना मध्ये चारजना फुड सर्भिसका लागि काम गर्थे । गरिब परिवारबाट आएका हुँदा उनीहरुको सार्वजनिक विवरण पहिल्याउन नसकिएको थाह हुन्छ । घटना भएको पनि १५ वर्ष बितिसकेको छ ।<br /><br />त्यसै पनि ३ हजार तस्बिर संकलन गर्नु आफैंमा ठूलै कार्य हो जुन संग्राहलय खुल्नु धेरै अघि देखि सुरु भएको थियो ।<br /><br />डा. रमिरेजका अनुसार पहिलो तस्बिरहरु अदालतबाट प्राप्त भएको थियो । जुन त्यहाँ ९/११ का संदिग्ध मध्येका एक जाकारियास मौसासवी विरुद्ध अदालती सुनुवाईका बेला प्रमाणका रुपमा पेश गरिएको थियो । अन्य भने ट्रेड सेन्टरमा रहेका कम्पनी तथा वारुणयन्त्र र प्रहरीबाट प्राप्त भएका थिए । ट्रेड टावरमा मारिनेमा एक तिहाई व्यक्ति अग्निनियन्त्रक र प्रहरी थिए ।<br /><br />सन् २०१४ मा संग्राहलय खोलिँदा २१ वटा तस्बिरहरु उपलब्ध थिएनन् । हालसम्म आइपुग्दा सो संख्या ७ मा झरेको छ र सय वटाभन्दा बढी तस्बिरलाई अन्य राम्रा तस्बिरले प्रतिस्थापन गरिएको छ ।<br /><br />‘हामी श्रद्धाञ्जली र सम्झना स्वरुप यहाँ बालिएको मैनबैत्तीलाई सधैं उज्जवल कसरी बनाइराख्ने भन्ने खोजीमा छौं,’ डा. रमिरेजले भने ।<br /> Source: <a href="http://kantipur.ekantipur.com/news/2016-09-11/20160911142513.html" target="_blank">http://kantipur.ekantipur.com</a><br /><a href="http://bit.ly/2cN4ciy"></a></div>

९/११ को आक्रमणमा मारिनेहरुको जीवन गाथालाई एउटै मालामा उन्ने प्रयास

भाद्र २६, २०७३- अल्बर्ट ओग्लेट्री वल्र्ड ट्रेड सेन्टरको उत्तरी टावरको कान्टोर फिज्गेराल्ड क्याफेटेरियामा काम गर्थे । उनी फोर्टे फुड सर्भि...

Read more »